“…Τίποτα απολύτως δεν αντικαθιστά τις πρώτες εκείνες στιγμές.
Τη ξέφρενη φυγή δύο σωμάτων που σμίγουν το ένα με τ’ άλλο για πρώτη φορά…
Τόσο παράφορα και φυσικά όσο δύο ποτάμια. Τα σώματα μιλούν σαν να περίμεναν μια ολόκληρη ζωή μονάχα τη στιγμή αυτή, κι όλα σωπαίνουν πάνω στη γη. Ξεχάστηκαν οι μοναξιές, επιδέθηκαν οι πληγές, ένα ζωντανό που αγωνίζεται να επιβιώσει σ’ αυτόν τον παράλογο, χαώδη κι επικίνδυνο κόσμο καταφεύγει σε ένα άλλο ζωντανό, ανακτά μια πρόσκαιρη εμπιστοσύνη, έναν ψεύτικο παράδεισο.
Ακούει ξαφνικά την εξαίσια μελωδία της ζωής.
Η μουσική στην ουσία ήταν πάντα εκεί, εκείνο όμως δεν είχε ποτέ σταθεί να την ακούσει…”
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
