ΜύΘΙ ΜύΘΙ ΠαΡαΜύΘΙ
Το παραμύθι ως η αρχή του κόσμου
Ένα οδοιπορικό στον κόσμο του παραμυθιού.
Γράφει η Μαρία Πανούτσου
μύθι μύθι παραμύθι
Αφήγηση ή τέχνη της απλότητας
Χρόνια ασχολούμαι με τον μονόλογο, την μαρτύρια και το ποιητικό κείμενο. Πιστεύω ότι είναι εξέλιξη αυτών όλων, η προσοχή μου στο παραμύθι. Το πέρασμα από την τέχνη του θεάτρου, την τέχνη της αφήγησης είναι μια βουτιά στην απλότητα, αμεσότητα και ταπεινότητα. Η πρώτη μου προσέγγιση με τα παραμύθια ήταν με τον παππού μου τον Ανδρέα. Δεν ήταν οι γιαγιάδες μου που με μύησαν, σε αυτά, αλλά η γαλήνια και τρυφερή παρουσία του πάππου Ανδρέα, με το κάτασπρο μυρωδάτο πάντα πουκάμισο και τα όμορφα αμυγδαλωτά μάτια.
Το παραμύθι ως κείμενο, ανήκει στον έντεχνο προφορικό πεζό λόγο και είναι κορυφαίος σταθμός στην ιστορία της εξέλιξης της δημώδους λογοτεχνίας, διότι αφομοιώνει παραδόσεις, μύθους και τεχνικές συνεννόησης της κοινότητας, ενώ συγχρόνως πρωτοτυπεί, εκπλήσσει και ψυχαγωγεί με την απρόσμενη εξέλιξη της ιστορίας και τον μοναδικό τρόπο της αφήγησης.
Δεν ξέρω αν τα παραμύθια είναι μόνο για παιδιά ξέρω αυτό που νοιώθω ότι το παραμύθι σε ενηλικιώνει και ως ενήλικας ξαναγυρνάς σε μια αθωότητα χαμένη που όμως το παραμύθι σε ωθεί να ξαναβρείς, έστω και παροδικά.
Η αφήγηση είναι τέχνη του λαού, του σπιτιού και της παρέας. Είναι μια απαραίτητη σχεδόν καθημερινή δραστηριότητα ψυχοσωματική, δηλαδή ολική δραστηριότητα του ανθρώπου. Όλοι θέλουμε να αφηγηθούμε και διαφέρει από το θέατρο σε σημεία ουσιαστικά, όπως την μετωπική σχέση με τον άλλον που έχουμε στην αφήγηση, χωρίς την κάλυψη ενός ρόλου αλλά με διάθεση να μιλήσεις, να ανακοινώσεις κάτι και έτσι γίνεται η αφήγηση πολύ σημαντική όταν από τον εαυτόν μας οδηγούμαστε στο συλλογικό και από το συλλογικό στον εαυτόν μας -ένα πάρε δώσε αποκαλυπτικό που ξελαφρώνει τις καρδιές όσων συμμετέχουν -κοινό και αφηγητής σε μια στενή και σε λεπτές ισορροπίες σχέση. Μορφές αφήγησης, υπάρχουν πολλές – όσοι και οι άνθρωποι που αφηγούνται.
Τέλος α΄ μέρους
Σε συνέχειες.
Φώτο
Σκυριανό σχέδιο για κέντημα και χειροτεχνία, συλλογή Ροδόπης Τραχανά.
Η Μαρία Πανούτσου γεννήθηκε στην Αθήνα και υπηρετεί το θέατρο και την ποίηση από το 1979. Σπούδασε μουσική, χορό, θέατρο, ζωγραφική και φωτογραφία στην Ελλάδα, Αγγλία, Πολωνία. Έχει ταξιδεύσει για σπουδές και για συμμετοχή σε Διεθνή Φεστιβάλ θεάτρου, με το Θέατρο Τομή, στην Αγγλία, Σκωτία, Ρουμανία, Γεωργία, Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία, Ιταλία, Κύπρο. Έζησε στην παιδική της ηλικία στο Ιράκ, στην Κύπρο και στο Λίβανο. Ξεκίνησε πολύ μικρή το χορό και το θέατρο και με την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά βραβεύτηκε με πέντε βραβεία στο Φεστιβάλ Ιθάκης. Σκηνοθεσίας, καλύτερης παράστασης, καλύτερης παρουσίασης νεοελληνικού έργου, βραβείο γυναικείου ρόλου και έπαινος ανδρικού.
Τώρα ζει, εργάζεται και μοιράζεται την ζωή της μεταξύ Αθήνας, Κέας και Λονδίνου. Είναι απόφοιτος του Έκτου Γυμνασίου Θηλαίων. Διπλωματούχος της Σχολής Κλασσικού χορού Ε. Ζουρούδη. Διπλωματούχος της Επαγγελματικής σχολής Θεάτρου Αθηνών Έχει σπουδάσει στο GROTOWSKI LABORATORIUM στο Βρότσλαβ της Πολωνίας. Τελειόφοιτος του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών.
Σπούδασε στο Open University of London Humanities – Ανθρωπιστικές σπουδές, και συμπλήρωσε την μελέτη της για την Αρχαία Ελληνική Τραγωδία με την παρακολούθηση: Αθηναϊκή Δημοκρατία, 5ος αιώνας, στο Open University of London.
Παράλληλα με το θέατρο και την τέχνη η Μαρία Πανούτσου έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές, «ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ», «SALUADER» και «ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ ή ΟΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣΑΝΔΡΑ ΑΠΟ ΤΟ CITY» που έχουν εξαντληθεί και ετοιμάζει την έκδοση της νέας ποιητικής συλλογής με τίτλο «Η ΠΟΛΗ».
Μελέτησε Ζωγραφική και Αγιογραφία με τον ζωγράφο Δ. Πάλμα, και Κεραμική με τον γλύπτη Ν. Σκλαβενίτη. Ζωγραφίζει από το 1982 και χρησιμοποιεί ποικίλα υλικά για τον σκοπό αυτόν. Δουλεύει τον πηλό κατασκευάζοντας έργα αποκλειστικά με το χέρι και όχι με τον τροχό. Με την Φωτογραφία και τις αρχές της κινηματογραφικής τέχνης, ασχολήθηκε την περίοδο 1980-90 όπου έγινε δεκτή και στο International Film school of London.
Επίσης στο θέατρο παρουσιάζει θεατρικές παραγωγές όταν έχει να πει κάτι που την απασχολεί πολύ. Μελετά το ανέβασμα έργου του Σταμάτη Πολενάκη και του κύπριου ποιητή, Ανδρέα Τιμοθέου… Τελευταία θεατρική δουλειά της, 2015 με την παράσταση «Άσπρο Φως Ιστορίες έρωτα και αναρχίας» στο θέατρο Ειλισσός.
