ΜΙΑ ΆΛΛΗ ΓΛΩΣΣΆ
ΠΟΙΚΙΛΌΜΟΡΦΗ ΕΠΙΦΆΝΕΙΑ
ΠΡΟΣΈΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΕΛΙΝΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΎΛΟΥ
και το
το πείραμα του βέργκλ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ
ΚΕΊΜΕΝΑ ΑΝΗΣΥΧΊΑΣ
https://ologramma.art/pea-pteroenta/
Το έργο της ΕΛΙΝΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΎΛΟΥ το προσεγγίζει κανείς με την εκμάθηση μιας άλλης γλώσσας.
Η ζωγραφική της απόλυτα αφαιρετική (προκειμένου να δώσει μορφή σε μια άλλη, ανώτερη αρχή) ανεικονική ακόμα και όταν περιέχει θραύσματα εικόνας -μορφών, μιλάει για έναν κόσμο άγνωστο, μαγευτικό. Το χρώμα εκρήγνυται, από ένα σύστημα ηφαιστείων που ‘ ΧΤΥΠΟΎΝ’ τον θεατή με ένα υλιστικό τρόπο. Το άυλο της τέχνης με την ζωγραφική της Ε.Θ γίνεται ύλη μετουσιώνεται σε πέτρα, μέταλλο, ξύλο, μάρμαρο, χώμα, νερό, αέρα, και με τα υλικά αυτά, φτάνει στον θεατή.
Ένα παιχνίδι χρόνου, χώρου και ύλης, είναι το έργο της Ε.Θ
Δεν θα χρησιμοποιήσω όρους ζωγραφικής και δεν θα προσπαθήσω να κατατάξω την ζωγραφική της Ε.Θ σε μία η περισσότερες σχολές. Θα μιλήσω για το έργο της και για την ίδια και ένα σύνολο σημείων που καθορίζουν μία πορεία, μια ενέργεια που κατευθύνεται προς στο φως, με την έννοια του ‘τέλους’ και της ολοκλήρωσης.
Είναι φανερή η ευχαρίστηση που νοιώθει που ζωγραφίζει. Παραγωγική, με γρήγορη εξέλιξη, φανερή από περίοδο σε περίοδο.
Αρχή, εξέλιξη και τέλος και τόλμη. Μερικά από τα χαρακτηριστικά της Ε.Θ που εμφανίζονται στο μεγαλύτερο μέρος του έργου της.
Η Ελίνα Θεοδωροπούλου, το εργαστήρι της, οι πίνακες, η διαδρομή, η εξέλιξη.
Στο έργο της, αφήνεται στη ροπή, του ίδιου του πεπρωμένου της. Αν η λέξη πεπρωμένο σημαίνει ακολουθώ το μονοπάτι της μοίρας μου, ‘’Όπποτέρω θανάτοιο πεπρωμένον εστίν’’ 309 στίχος Όμηρος – Ιλιάδα – η ο Αισχύλος (525-456 π.X.) στον Αγαμέμνονα είναι απόλυτα κατηγορηματικός: «Είναι αδύνατο να ξεφύγεις από ό, τι σου γράφει η μοίρα σου». Γι’αυτό την χρησιμοποιώ την λέξη αυτή για την Ε.Θ καθώς φαίνεται να ανακαλύπτει τη μοίρα της σιγά σιγά με την ροπή προς αυτήν, μέσα στην κίνηση των χρωμάτων, χρήση καθαρών-πρωτογενών χρωμάτων (κόκκινο, κίτρινο, μπλε, μαύρο και λευκό) στην σύνθεση και την δομή του κάθε πίνακα που ολοκληρώνει.
Εδώ δεν μπορώ να αποφύγω τον όρο ‘στρουκτουραλισμός’ χωρίς να την αντιπροσωπεύει απόλυτα. Η κατασκευαστική ικανότητα της Ε.Θ άλλα και η σχέση των έργων της με τον ΛΌΓΟ στο κτίσιμο του πίνακα με εντυπωσιάζει, καθώς το έργο της το ζωγραφικό, μου δίνει την αίσθηση, της ύλης που μπορείς να ψηλαφίσεις αλλά την ίδια στιγμή μια λίστα λέξεων ξεπροβάλλει.
Κοιτάζοντας του πίνακες δεν ερχόμαστε σε επαφή με την πραγματικότητα, την ιστορία, την μυθολογία με τους πρώτους θεούς και δαίμονες, την ίδια τη μορφή του ανθρώπου και τον συμβολισμό. Θεολογία και ανθρωπολογία απουσιάζουν και μένει το μικροσκόπιο, το τηλεσκόπιο και τα άδυτα της ψυχής του ανθρώπου. Μία άλλη πλευρά της πραγματικότητας χωμένη βαθιά στο υποσυνείδητο αναζητά την δική της αυτόνομη χρωματική ύπαρξη. Όπως το παιδί που πριν μιλήσει και αναπτυχθεί πραγματικά και ωριμάζει, ζωγραφίζοντας και επικοινωνεί με τις χρωματικές κινήσεις του, πάνω στο άσπρο χαρτί. Το παιδί θέλει να συνδέσει τις λέξεις με τις εμπειρίες του, τα αισθήματα, την φαντασία του, το παιχνίδι, τα όνειρα του, τους φόβους και τις ονειροπολήσεις του. Μια αναγέννηση. Εκεί βρίσκετε και η ψυχή της Ε.Θ στο κύτταρο, στο άπειρον, στα άδυτα.
Μια τέχνη που γεννήθηκε για να υμνήσει τα μυστήρια της ζωής και τις αρχές της ζωής.
‘ΤΟ ΠΕΊΡΑΜΑ ΒΈΡΓΚΛ’ *
Και τώρα έρχομαι σε ένα συγκεκριμένο έργο της Ε.Θ που ονομάζεται ‘Το πείραμα Βέργκλ’ * και εγώ του δίδω τον παροδικό τίτλο ‘Φαεινήν’, η ‘Πρόδηλον’ για λόγους δικής μου βαθύτερης κατανόησης.
Το έργο παιχνιδιάρικο και ευχάριστο κρύβει μια πολιτική πράξη, μια προσπάθεια λύτρωσης των ανθρώπων από την κηδεμονία της εκάστοτε εξουσίας και το μονοπώλιο των τραπεζών. Το έργο γίνεται άμεσο με την παρέμβαση, το εμβόλιμο στοιχείο που διακοσμεί το έργο, ένα χαρτονόμισμα. Το ιστορικό στοιχείο που εισέρχεται στον πίνακα από επιλογή της ίδιας της ζωγράφου, δίδει στον συγκεκριμένο πίνακα ένα αίσθημα νοσταλγίας μιας μελαγχολικής ενατένισης στον κόσμο του ανθρώπου και της Ιστορίας. Σκύβει με τρυφερότητα πάνω από τα παθήματα του ανθρώπου χωρίς να αναζητά την λύτρωση. Ένα παιχνίδι του εσωτερικού της διαλόγου με την πραγματικότητα που άφησε για λίγο να παρεισφρήσει μέσα στο γίγνεσθαι μιας γυναίκας που μοιάζει να απαρνιέται το φύλο της κάθε στιγμή και ψάχνει το ανθρώπινο της πρόσωπο μέσα στην ένταση της ΠΟΙΚΙΛΟΜΟΡΦΗΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ, σε μια άλλη γλώσσα δημιούργημα δικό της.
Το έργο αυτό, ευχάριστο στην πρώτη ματιά και με χρωματικές προτάσεις που ξεκλειδώνουν την ψυχή του θεατή. Η δεύτερη ματιά τα τυπωμένα χαρτονομίσματα ξεπροβάλλουν αρμονικά βαλμένα σε αντίθεση με την εκρηκτική και εκστασιακή πανδαισία, την βάση του πίνακα και έρχονται να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του θεατή. Το κόκκινο του πίνακα μένει για πολύ ώρα αφού απομακρυνθείς από αυτόν.
Τι είναι αυτά τα χαρτονομίσματα? Σκύβει ο θεατής. Θέλει να πάει πιο κοντά να τα αναγνωρίσει, να καταλάβει γιατί είναι εκεί βαλμένα.
Εκτιμώ αυτό το παιχνίδι. Με αφήνει ελεύθερη να διαλέξω ανάμεσα στην τέχνη – (NO MANS LAND) και στον ‘ΤΌΠΟ’ που γεννά τον συμφέρον.
Εδώ η Ε.Θ αφηγείται μια ιστορία από το παρελθόν και κάνει σχόλιο για το παρόν και το μέλλον. Δεν είναι μια οποιαδήποτε επιλογή οι τυπωμένες μορφές ‘χαρτονομίσματα’ αλλά μια παραμυθένια λύση, μια ΣΤΑΧΤΟΠΟΎΤΑ της Ιστορίας.
Η Ε.Θ κρατά το μυστικό της καλά κριμένο. Δεν εμφανίζεται σε κανένα έργο της και με κανένα τρόπο αυτοπροσώπως. Η μορφή της ζεστή, ανοιχτή, διάφανη, παιδική, ανοχύρωτη, διαθέσιμη, μπερδεύει τον θεατή και τον εκπλήσσει ευχάριστα.
Από την μια έχουμε ένα ζεστό χαμόγελο και ένα βλέμμα παιδιού και από την άλλη η μεταμόρφωση η πλήρης αποστασιοποίηση και η ενέργεια του έργου της, να καθηλώνει με ένα μέγεθος, που υποβάλλει.
Καθώς έχω στο μυαλό μου εικόνες του έργου της, http://www.elinatheodoropoulou.com/ αναρωτιέμαι τι είναι η ζωγραφική και πως σήμερα ο σύγχρονος μας άνθρωπος, την αντιμετωπίζει.
Τι είναι ο άνθρωπος ? Και ποιες οι αξίες του.
Σημείωση της Ζωγράφου. «Το χαρτονόμισμα που έχω τυπώσει πάνω στο καμβά είναι το νόμισμα ενός Αυστριακού χωριού το 1932 που εξέδωσε πρακτικό νόμισμα και αμφισβήτησε την κυριαρχία των τραπεζών..από 30 % ανεργία που ήταν …έφτασε να ζητά και άλλους εργαζόμενους από άλλες πόλεις..το πείραμα πέτυχε και εφαρμόστηκε και αλλού..το έκλεισε το ανώτατο δικαστήριο κατ εντολή της Κεντρικής Τράπεζας».
*Το πείραμα του βέργκλ el.wikipedia.org/wiki/Βεργκλ.
http://ellas-andyindy.blogspot.gr/2011/10/worgl.html
Το κείμενο αυτό γράφτηκε το 2016. Τότε που είχα επαφή με το έργο της ζωγράφου. Σήμερα θα πρόσθετα μόνο αυτό: Άξια.
©Μαρία Πανούτσου
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
