Υπάρχει Θεός
μέσα σου, άνθρωπε, μα
συ Τον σκοτώνεις.
Πώς πέρασαν τα
χρόνια μου τόσο άδεια
δεν κατάλαβα.
‘Υστερη μέρα,
σε νοστάλγησα σφόδρα
μέχρι θανάτου.
Μανούλα, εσύ,
μου ‘μαθες την αγάπη
σαν γεννήθηκα.
Ο έρωτάς μου όπλο πια στα χέρια του
πιο αδύναμου.
Κύμα ηδονής
απλώνεται μέσα σου,
σκάει στα χείλη.
Υγρός καμβάς
η αναπνοή σου πάνω στο πρόσωπό μου.
Μ’ εγκλώβισαν
οι σκέψεις και μου ‘φεραν
το άρωμά σου.
Πάντα τραγουδώ
για το ποθητό που δεν
έρχεται ποτέ.
Ποθητό είναι
το άπιαστο όπως τα
ροδιά σου χείλη.
Λόγια και πράξεις
προχωρούν παράλληλα
ανάμεσά μας.
Σου κρύβεται η
αγάπη σαν την ψάχνεις
με επιμονή.
Μα αμφισβητείς
της ζωής τη δύναμη
σαν πικραίνεσαι.
Ζούσα ήρεμος
κι ήρθε φως κι εσύ
έφυγες πάλι.
Πασπάλισέ με
αγάπη του κόσμου, τον
πόνο θέρισε.
Φώτιζ’ η νύχτα
τα μάτια σου κλειστά
όταν τα είχες.
Κι όταν πια μάθεις
να πετάς, τα φτερά δε
σου χρειάζονται.
Πώς να κρατηθεί
η αγάπη με σχοινιά να μη σ’ αγγίζει;
Όποιος ποθεί
το φως, δε φλερτάρει με
το σκοτάδι σου.
Η -εν δυνάμει-αυτοβιογραφία είναι ποίηση.
Είναι άδικο
να μη μοιράζεται ο
έρωτας στα δυο.
Προσευχήσου να
πονώ να μη στερεύει
η έμπνευσή μου.
Αναζητείται
έρως καθηλωτικός
κι αμοιβαίος.
Βυσσινόκηπος
μπλαβής και μαραμένος
η υπομονή.
*Η ποιητική συλλογή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιωλκός.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
