Όταν κοιτάζεις στα μάτια οι φωνές σωπαίνουν
Έχω μέσα μου έναν άθεο άστεγο που τρέχει στην εκκλησία
για να φάει ψωμί
Μέσα μου υπάρχει ένας νευρικός που πατά επίμονα την κόρνα
στον δρόμο γιατί βιάζεται
Μέσα μου υπάρχει ένα κρεμασμένο χαμόγελο έτοιμο να πεθάνει
από μελαγχολία·
Ευριπίδου και Σωκράτους πρωί στην Αθήνα τα εμπορεύματα
φτιαγμένα από αντιγραφή για φτωχή τσέπη
Πιο κάτω στην Ερμού τα περιτυλίγματα γυαλίζουν
Ανάμεσά τους άνθρωποι όλων των ειδών περπατούν
με ταμπέλα στο χέρι
Ο καθένας με τη δική του τιμή· πουλιούνται σε κάθε είδους
αγοραπωλησία
Θυμάμαι τους ασπριτζήδες κάποτε που στεκόντουσαν
στα πεζοδρόμια και ανάλογα την προσφορά πιάνανε
μεροκάματο
Έτσι θα ’πρεπε να στεκόμαστε και εμείς, να ’ναι ξεκάθαρη
η συμφωνία στη συνδιαλλαγή μας
Προσδοκίες, προσμονές δεν υπάρχουν
Το ψέμα θα περίσσευε
Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν θα έχουν να αγοράσουν.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
