Σου είπα θα έρθω
Όταν θα έχουμε χορτάσει πανύψηλα λάθη
Μια εξομολόγηση που θα έρχεται
Από τα βάθη της γης
Που δεν έχει κέντρο βάρους και εύπλαστο χώμα
Σου είπα θα ακονίσω την γλώσσα μου
Τα οβάλ των ονείρων μου θα έχουν αγκυλώσεις
Γωνιώσεις και εσοχές
θα μ΄ακούσεις
Και θα χτίσω εκ νέου
Σου είπα ότι πηγαίνω τοίχο τοίχο
Τη διαδρομή, διαβάζω συνθήματα
Γράφω, αποτυπώνω, μουτζουρώνω
Και περιμένω το πιο τρυφερό λουλούδι
Να χει αντέξει
Να χει τολμήσει
Να βγει
Απ’ το τόσο τσιμέντο.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
