«Στην παλιά εθνική», μια παράσταση σε κείμενο και σκηνοθεσία του Γιώργου Χριστοδούλου, βασισμένο στο έργο «Ψυχοσάββατο» του Γρηγορίου Ξενόπουλου
Είναι δυνατόν ένας νέος καλλιτέχνης να βελτιώσει (ίσως και απογειώσει θα έλεγα) ένα κλασσικό έργο; Σε αυτή την ερώτηση, που εδώ και καιρό τριγυρίζει στο μυαλό μου, απάντησα πανηγυρικά ναι, όταν πριν από μερικές ημέρες παρακολούθησα την νέα παράσταση του Γιώργου Χριστοδούλου.
Ενώ, ο άξονας του έργου παραμένει λίγο πολύ ίδιος, έχουν προστεθεί και αλλάξει στοιχεία που φέρνουν το έργο πιο κοντά στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και συγκεκριμένα στην επαρχία. Η ιστορία ξεκινάει την παραμονή ενός Ψυχοσάββατου. Σε ένα ερειπωμένο βενζινάδικο στην παλιά εθνική οδό κατοικεί μια οικογένεια γεμάτη μυστικά και αδιέξοδα. Ένας κοντινός συγγενής επιστρέφει μετά από χρόνια και έτσι ξεκινά να ξετυλίγεται ένα κουβάρι αποκαλύψεων και ανατροπών, ενώ μια νεκρή πρωταγωνίστρια είναι πάντοτε «παρούσα» ακόμη κι αν δεν βρίσκεται στη σκηνή.
Ήδη από τα πρώτα λεπτά, αντιλαμβάνεται κανείς ότι θα δει μια παράσταση γεμάτη αισθήσεις, διαπεραστικούς ήχους, αιχμηρές εικόνες και λόγια που θα δέσουν το στομάχι σου κόμπο. Αυτή νομίζω πως είναι και μεγάλη επιτυχία της παράστασης. Η ιστορία δένει απόλυτα αρμονικά με την αινιγματική και αιχμηρή σκηνοθεσία του Γιώργου Χριστοδούλου, χωρίς να αφήνει εκτός μηνύματα κατά της βίας και της τοξικότητας. Οι τραγικοί χαρακτήρες, μπορεί να σε κάνουν να αναρωτηθείς, κάποιοι από αυτούς ακροβατούν ανάμεσα στη θέση του θύματος και του θήτη. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι απόντες χαρακτήρες, τους γνωρίζουμε μέσα από συζητήσεις. Γνώριμοι στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα όπου οι όμοιοι τους προσπαθούν να τους υπερασπιστούν: Δεν έχει σημασία αν ο πατέρας σου χτυπούσε τη μάνα σου, έφερνε φαγητό και χρήματα στο σπίτι και αυτό είναι αρκετό.
Η ομάδα των ηθοποιών καταφέρνει να σε ταξιδέψει μαζί της στην ιστορία. Για ένα λεπτό ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στο θέατρο. Νιώθεις ένας κοντινός αλλά αόρατος θεατής. Η δυνατή υποκριτικά ομάδα καταφέρνει να ζωντανέψει τους πολυδιάστατους χαρακτήρες του έργου ακόμη περισσότερο.
Ειδική μνεία θα πρέπει επίσης να γίνει στα φοβερά σκηνικά και κοστούμια της Ιωάννας Πλέσσα. Έχουν από μόνα τους εικαστικό ενδιαφέρον, γεμάτα υφές και χρώματα που δένουν απόλυτα με το έργο.
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Γιώργος Χριστοδούλου
Σκηνογράφος – Ενδυματολόγος: Ιωάννα Πλέσσα
Μουσική σύνθεση: Άγγελος Τριανταφύλλου
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Βοηθός σκηνοθέτη: Αθηνά Σακαλή
Παίζουν: Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Βασίλης Μηλιώνης, Μαρία Προϊστάκη, Φανή Παναγιωτίδου, Αιλιάνα Μαρκάκη
Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου – Κεντρική Σκηνή, κάθε Δευτέρα, Τρίτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00 μέχρι τα τέλη Μαΐου.
*Γράφει η Χριστιάνα Δημητρά.
Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 2001 και έζησε εκεί μέχρι τα 18.
Έχει σπουδάσει στο τμήμα Πολιτισμού και Δημιουργικών Μέσων στο Βόλο, έχει κάνει το μεταπτυχιακό «Δημιουργική Γραφή, Θέατρο και Πολιτιστικές Βιομηχανίες» στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών στο Ναύπλιο και είναι σπουδάστρια της Σχολής Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Από το 2023 ζει στην Αθήνα.
Γράφει κυρίως ποίηση και θέατρο. Όταν γράφει, δεν ακούει τίποτα (ναι ούτε αν ουρλιάζεις δίπλα της).
Πηγαίνει συχνά σε εκθέσεις, σε παραστάσεις και διαβάζει πολλά βιβλία. Έχει μαύρη ζώνη στο καράτε. Κάνει και λίγα γραφιστικά, όταν έχει διάθεση. Οι φίλοι της την φωνάζουν και «Φρούτα» – μεγάλη ιστορία.
Έχει εργαστεί, μεταξύ άλλων, στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και στο Εθνικό Θέατρο.
Το 2024 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή «Στο κρύο πάτωμα». Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνω Τελεία.
