Ετικέτα: Αντώνης Τσόκος

Μου λείπει ένα σύμφωνο για να γράψω σωστά το όνομα σου. Μια πρόθεση για να καταλήξει το φιλί στα χείλη σου. Κι ένα φωνήεν για ν’ ανοίξω το κουμπί...

Το αγόρι περίμενε το κορίτσι. Το κορίτσι περίμενε την άνοιξη. Η άνοιξη πρόσμενε το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι δεν φάνηκε. Μαζί του χάθηκε το κορίτσι...

«Δε μου λείπεις πια. Θέλεις δε θέλεις τώρα θα σου λείπω εγώ.» Σε πόσα κεφάλαια χωρίζεται η Ποίηση; Πόσα σπαράγματα χωράνε στην καρδιά ενός  Ποιητή; Τα μάτια που...

Γράφω απόψε ανεπίσημα, Μαρία. Κρυφά από τα δάχτυλά μου. Αν το μάθουν, θα κλειστούν στις τσέπες μου παντοτινά. Είναι περίεργη αυτή η Κυριακή. Η Έλσα...

«Η υφή των μεθυσμένων. Ανάθεμά την.» Η σάρκα εκείνων που πληγιάζουν τα γόνατά τους δίπλα στη θάλασσα. Εκείνοι που μυρίζουν την Άνοιξη στους φωταγωγούς. Εκείνοι που ζουν...

Ανατυπώνω μέρες ξεγνοιασιάς. Με μαεστρία εφηβική σκιτσαρισμένες. Ποδηλατώ ανυπότακτα σε τοπίο που κατακερματίζει τη σκιά μου. Μοιράζω τον ιδρώτα μου σε τσιμεντένιους δρόμους και ασφάλτινες μοναχικές λεωφόρους. Ρουφώ τα...

Η υφή των μεθυσμένων. Ανάθεμά την. Πέρασαν δύο χρόνια κι ακόμα τρικλίζουν τα δάχτυλά μου από το άγγιγμα. Θυμάμαι σαν τώρα εκείνη τη Δανάη. Ξύπνησε σε λευκό ανοιξιάτικο φουστάνι. Παράταιρη ως...