Ετικέτα: Αργύρης Χιόνης

XV   Ανάμεσα στα δάχτυλά μου, και στη σάρκα σου όσο σφιχτά κι αν σε κρατώ, τρυπώνει ο χρόνος.    

ΜΟΝΟ Η ΣΙΩΠΗ, η απόλυτη σιωπή προσφέρεται για τη χαμηλόφωνη συνομιλία των πραγμάτων που, κάτω από άλλες, ηχηρές συνθήκες, ούτ’ ένα νεύμα δεν μπορούν...

Η ποίηση πρέπει να ‘ναι Ένα ζαχαρωμένο βότσαλο Πάνω που θα ‘χεις γλυκαθεί Να σπας τα δόντια σου      

Μην κλαις Δεν είναι τίποτα Δεν είναι τίποτα Η ζωή είναι Θα περάσει   *Η Φωνή της Σιωπής, εκδόσεις Νεφέλη.

Είμαι χρόνος κι είμαι μες στο χρόνο Είμαι ένα ρολόι κουρδισμένο ισόβια Κι έχω ένα ρολόι να μετρώ το χρόνο Να ρυθμίζω έτσι τη ζωή μου Είμαι ψάρι...

ΧΙΙ Να πίνεις τσάι και, στο μεταξύ, να σβήνει η ζωή σου, όπως συμβαίνει με τους ήρωες του Τσέχοφ, να σβήνει η ζωή σου, ενώ εσύ με...

Τη λέξη Απουσία την άκουσα, για πρώτη φορά, στο σχολείο. Ο δάσκαλος έπαιρνε απουσίες, ο απουσιολόγος έπαιρνε απουσίες… Γιατί τις παίρνανε, που τις πηγαίνανε...

Οι άνθρωποι κρατούσανε νεκρά πουλιά στα χέρια, πουλιά που ήτανε κάποτε χαρμόσυνες αργίες, Κυριακές και εκδρομές στη θάλασσα.     Η φωνή της σιωπής, Εκδόσεις Νεφέλη (2006).

Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες πού ονειρεύονται κήπους...

Δεν κοιταχτήκαμε τα μάτια μας στο ίδιο όνειρο ήταν ανοιχτά συναντηθήκαμε.   (Απόπειρες φωτός, 1966)