Ετικέτα: Αργύρης Χιόνης

Ήμουν ακόμα στην αρχή του δρόμου, όταν μου περιγράψανε το τέλος του. Προσπάθησα να το ξεχάσω για να συνεχίσω να βαδίζω, όμως δεν μπόρεσα. Έτσι, έμεινα ακίνητος ή, μάλλον, έφτασα...

ΚΑΠΟΙΑ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΕ ΤΟΝ ΚΗΠΟΥΡΟ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν. Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν, τεράστια η...

   Εν αρχή ην το σκότος. Ύστερα ήρθες εσύ.    

Η υγρασία Όλα τα υπόγεια είναι υγρά. Βεβαίως και το δικό μου. Και είναι λογικό αυτό, γιατί το υπόγειο είναι οι ρίζες του σπιτιού, και...

«Γιατί έκαψες τη στέγη μου ;», ρώτησα τη φωτιά. «Για να κοιτάς τον ουρανό ανεμπόδιστα», μου απάντησε. Από μιαν άποψη είχε δίκιο, τον έβλεπα Όντως ανεμπόδιστα, αλλ’...

Σήμερα που η ανθρώπινη ζωή δεν κοστίζει, πάλι, μια δεκάρα, που η φύση υφίσταται τη μεγαλύτερη στην ιστορία της καταστροφή, που πλήθη ολόκληρα τρέχουν σαν σκυλιά...

Ω, πόσο ήταν ωραίος έτσι, φιλημένος απ' το θάνατο, λίγο μετά από το σπασμό, λίγο πιο πριν από τη σήψη. Κλειστά τα μάτια και μισάνοιχτα τα χείλη του, λίγο μετά...

Οι άνθρωποι το πιο συχνά δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους Τα δίνουν -τάχα χαιρετώντας- σ’ άλλους Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες Ή...

Ὤ ναί, ξέρω καλά πώς δέν χρειάζεται καράβι γιά νά ναυαγήσεις, πώς δέν χρειάζεται ὠκεανός γιά νά πνιγεῖς.   Ὑπάρχουνε πολλοί πού ναυαγῆσαν μέσα στό κοστούμι τους, μές...

Πάνω στον ήχο της φωνής σου τη ζωή μου στοίχειωσα. Αν σταματήσεις το τραγούδι θα τελειώσει ο κόσμος.