Ετικέτα: Χρίστος Λάσκαρης

Εἷναι ὡραῖο νά ὑπάρχεις στό πρωινό ἀκουμπισμένος.     Ἀλλά νά ὑπάρχεις δέν εἷναι εὒκολο.   Χρειάζεται μιά καρδιά ἀθώα.

Φιλιά εχτές. Και σήμερα το βασανιστικό άρωμά της.  

Τα χείλη της σε λόγια ερωτικά με παρασύρουν πάντοτε καθώς και τα μαλλιά της τα πολλά κι αμάζευτα. Μόνο τα χέρια της, έτσι δεμένα που σωπαίνουνε στο στήθος της, με...

Αυτό το ποίημα ποτέ δε θα το ξαναγράψω. Ποτέ δε θα περάσω απ’ τα ίδια φιλιά.   Ποιήματα 2009, Εκδόσεις Γαβριηλίδης.

Τον έρωτα τον ζει μες στα ποιήματα μα αν τον ρωτήσετε θα ’θελε και αυτός να τον ζούσε στο κρεβάτι.

Αρκετά με τις λέξεις. Πρέπει να ξεκινήσω να πάω ο ίδιος  να τη βρω:   να δει πως βασανίζομαι στα όνειρα, πόσο πολύ μ’ έχει κουράσει.  

Ἄνθρωποι ποὺ ταξιδεύουν μόνοι: κατὰ κανόνα σιωπηλοί, πιάνοντας θέση σὲ παράθυρο. Δὲν ἔχουνε ἀποσκευές, δὲν ἔχουνε κανέναν νὰ τοὺς περιμένει.   Συνέχεια κοιτάζουν ἔξω. Ἂν κάποιος τοὺς ρωτήσει ποῦ πηγαίνουνε, μοιάζουν σὰ...

Είσαι εδώ για να με προστατεύεις: να εμποδίζεις τις σκιές να δράσουνε, το θάνατο να γίνει τρέλα.   (1982)

Σβήσε το φως Είναι αργά Αργά για ο, τιδήποτε.    

Τον έρωτα τον ζει μες στα ποιήματα   μα αν τον ρωτήσετε   θα ’θελε και αυτός να τον ζούσε στο κρεβάτι.