Ετικέτα: Χρίστος Λάσκαρης

Τον έρωτα τον ζει μες στα ποιήματα μα αν τον ρωτήσετε θα ’θελε και αυτός να τον ζούσε στο κρεβάτι.

Αρκετά με τις λέξεις. Πρέπει να ξεκινήσω να πάω ο ίδιος  να τη βρω:   να δει πως βασανίζομαι στα όνειρα, πόσο πολύ μ’ έχει κουράσει.  

Ἄνθρωποι ποὺ ταξιδεύουν μόνοι: κατὰ κανόνα σιωπηλοί, πιάνοντας θέση σὲ παράθυρο. Δὲν ἔχουνε ἀποσκευές, δὲν ἔχουνε κανέναν νὰ τοὺς περιμένει.   Συνέχεια κοιτάζουν ἔξω. Ἂν κάποιος τοὺς ρωτήσει ποῦ πηγαίνουνε, μοιάζουν σὰ...

Είσαι εδώ για να με προστατεύεις: να εμποδίζεις τις σκιές να δράσουνε, το θάνατο να γίνει τρέλα.   (1982)

Σβήσε το φως Είναι αργά Αργά για ο, τιδήποτε.    

Τον έρωτα τον ζει μες στα ποιήματα   μα αν τον ρωτήσετε   θα ’θελε και αυτός να τον ζούσε στο κρεβάτι.    

Θ’ αρχίσω με τη λέξη έρωτας και θα τελειώσω με τη λέξη χώμα. Τις ενδιάμεσες, θαρρώ πως τις μαντεύετε.    

Τα χείλη της σε λόγια ερωτικά με παρασύρουν πάντοτε καθώς και τα μαλλιά της τα πολλά κι αμάζευτα. Μόνο τα χέρια της, έτσι δεμένα που σωπαίνουνε στο στήθος της, με...

Μέρες πάνω στις μέρες, κι από κάτω να στενάζει πλακωμένη μια ζωή.    

Αυτό το ποίημα ποτέ δε θα το ξαναγράψω. Ποτέ δε θα περάσω απ’ τα ίδια φιλιά.   Ποιήματα 2009, Εκδόσεις Γαβριηλίδης.