Ετικέτα: Δ. Π. Παπαδίτσας

Διότι είσαι το πρώτο εφετινό χελιδόνι που μπήκε απ’ το φεγγίτη έκαμε τρεις γύρους στο ταβάνι και ήσουν κα- τόπιν όλα μαζί τα χελιδόνια Διότι είσαι μια μεριά ήρεμη...

Δε σκέφτηκες ότι μια νύχτα κρυφά Στις μύτες των ποδιών μου Πήρα όλα τα οστά μας Και τα βούτηξα – ας μην το μάθουν σε παρακαλώ Στο φεγγάρι   Τώρα...

της Magali, της Τατιάνας   Ι Ν’ ακούς πάντα Ν’ ακούς το μεγάλωμα της νύχτας Ν’ ακούς των χεριών τον ψαλμό το ξεκόλλημα της πέτρας απ’ τον τοίχο Ν’ ακούς...

VII   Στον Μανόλη Αναγνωστάκη   Το ν’ ακούει κανείς το πρωί τη βιασύνη των πουλιών Το να ψάχνει στα μάτια των άλλων να βρει λίγα τοπία Το να αισθάνεσαι...

Γιατί ἔχω μέσα μου ἕνα νεκρό πουλί κι ἐσύ τό λυπᾶσαι Γιατί μοῦ κρατάς τά χέρια καί τά δικά σου χέρια τά ‘χω κρυμμένα στόν...

  Θα λείπεις και φυσάει απ’ τη μεριά που λιγοστεύω.    

   Όλα ν’ αλλάξουν όνομα και μόνο τ’ ουρανού να μείνει το ίδιο.    

Ι Νʼ ακούς πάντα Νʼ ακούς το μεγάλωμα της νύχτας Νʼ ακούς των χεριών τον ψαλμό το ξεκόλλημα της πέτρας απʼ τον τοίχο Νʼ ακούς το φυτό που...

«Αν διψάσεις εγώ θα σου γίνω νερό»