Ετικέτα: Δημήτρης Καρπέτης

Ένας συρφετός ατελειών θαμμένος στην άκρη του μυαλού. Βρίσκω ανακούφιση προστρέχοντας στα παλιά. Τα δάκρυα αυλακώνουν το πρόσωπο, η χαρά δεν εξανεμίζεται, κορυφώνεται, οι ατροφικές αισθήσεις θεριεύουν, τα συναισθηματικά αποθέματα ξεχύνονται ελεύθερα. Δέχθηκα...

Η οσμή της απουσίας απλώνεται στο ημίφως. Στη ροή του χρόνου ένας αργός παλμός είναι αρκετός κατανικά την παραίτηση. Ποδοπατώ τις αχνές σκιές, τα δάκτυλα σφίγγουν την καρδιά απρόσμενα βρήκε κάπου και ακουμπά. Από...

Τα λουλούδια κείτονται πια πεταμένα. Ο μηχανισμός της ζωής παραμορφώθηκε. Με μια ματιά στο κενό αναπαριστώ τα περιστατικά των στιγμών μας. Σιωπές μεταλλικές σχίζουν το ηλιοβασίλεμα που έρχεται. Η απαίτηση της...

Στριμώχνεσαι πάνω μου οι λαγόνες χτυπούν τους μηρούς ασυγκράτητα. Στα σεντόνια του πόθου χάνεται το μέτρημα, οι αναστολές συνθλίβονται. Διεκδικείς την κυριαρχία στους παλμούς μου. Μέσα στις παλάμες κρατώ τη σπονδυλική σου...

Σφυρίζει ο αχός του κύματος, εκκρίνει τη ζωή στα παγωμένα δωμάτια. Σωπαίνω, οι ανεμώνες λιπόσαρκες κυματίζουν μιμούμενες τα είδωλα μας. Ο κόσμος κυλά σε άγνωστα νερά, συναισθάνομαι βουβά τα πρόσωπα να στέκονται κομπάρσοι σε ταινία...

Μια μεταμφίεση της καρδιάς περιμένει στον καθρέφτη. Άναυδος ψηλαφίζω τα φριχτά αποστήματα της οδύνης κατάλοιπο των λεπτών καθώς αδειάζει η κλεψύδρα. Βεβηλώνουμε το χρόνο που μας δόθηκε με τη λογική του...

Στην προσωρινή συνήθεια του χρόνου κολυμπώ γυμνός, κατεβαίνω στο βυθό απομεινάρια ονείρων αφημένα στο τέλμα του πυθμένα ξεχασμένα. Φυλλοροούν οι κανόνες της ζωής, οι χρησμοί των παθών καθόρισαν το σχήμα της πραγματικότητας. Στην...

Ένα μέλλον ισχνό αναπαύεται τις νύχτες. Στο καταφύγιο της μνήμης θαμπώνουν τα όμορφα χρόνια. Ο χρόνος σμιλεύει τη σιωπή, στοιχειώνει τη λαγνεία του σώματος, τη σύρει στο βυθό. Μπροστά στον...

Ο ήχος της λάμας ενός μαχαιριού φτιασιδωμένου με εφιάλτες θολερούς καρφώθηκε σε μια καρδιά που κρατάει μέσα της δάκρυα και λυγμούς πίκρες,χαρές κι ανασασμούς. Αδιέξοδοι οι δρόμοι της νύχτας φιλοξενούν τις στάλες των...

Ελάχιστα τα εχέγγυα για να προσεγγίσουμε την υπέρβαση. Στον ουρανό μείναν πια τα φεγγάρια με μια θηλιά στο λαιμό, να αχνοφέγγουν. Στον καιάδα πετάχτηκαν οι ατέλειες της αγάπης και η αδύναμη εκδοχή του...