Ετικέτα: Γιάννης Βαρβέρης

Κι επειδή κάποτε ξαπλώσαμε αγκαλιά κι ήταν αυτός ένας ύπνος ανήσυχος όπου οι ανάσες μας παιρναν η μία την άχνα της άλλης· κι επειδή έπινα την πνοή σου κι έφτιαχνα...

Όταν μπορώ χωρίς να σε ρωτήσω πετάω πράγματα μικρή αξίας που κάποτε θα σε θυμίζουν.   Έτσι κι αλλιώς εφόσον ζεις αν σου ‘λεγα το λόγο θα ‘χες συμφωνήσει.   *Από τη συλλογή Βαθέος γήρατος,...

  Σταθμός Θησείου κι απέναντι στο τρένο μου κι απέναντι στο πρόσωπό μου αντικρινό μου τρένο κι αντικρινό μου πρόσωπο του έρωτα που δεν τον προλαβαίνεις.  

Μεγαλώσαμε και είμαστε πολύ πικραμένοι.   Δεν μας παρηγορεί η υγεία: μια πλήξη πια υγιείς εμείς μόνο για να την ευχόμαστε στους συνανθρώπους.   Δεν μας παρηγορούν τα χρήματα Έχουμε τόσα που μπορούμε και...

– Κανείς δε σκέφτηκε ποτέ πώς άντεξε τόσο νερό στους ήλιους αιώνων είπε το ψάρι εκεί στο μακροβούτι μου. Η θάλασσα είν' τα δικά μας δάκρυα στους αιώνες είπε πάλι· και...

Οι θλίψεις πρέπει να σιωπούν όταν σταλάζει μέσα μας ο βαρύς όρκος. Η πορεία προς τους ξένους κοιτώνες είναι καθήκον των ψυχών στο μικρό τους θάνατο. Ώρα την ώρα αλλοιώνονται...

Αυτές οι νότες που σας στέλνω με την άνωση δεν έχουν πια κανένα μουσικό ενδιαφέρον. Απ’ τον καιρό του ναυαγίου που αργά μας σώριασε τους δυo ως κάτω στον...

Ξαπλώνω απόψε πάλι στη μεριά σου. Και με φωνάζω από το διπλανό δωμάτιο μ’ αγκαλιάζω μέ φιλάω είμαι περήφανος για τους βαθμούς σου το Σάββατο θα πάμε...

Όταν ο κύριος Φογκ ήθελε να δει τι ώρα είναι έσκυβε από την πολυθρόνα και κοίταζε το πρόσωπό του στο νερό: όμορφος παρά μελαγχολικός και δέκα δευτερόλεπτα τρυφερός και...

Έχει ο καθένας μας, πέρα απ’ το φθόνο έναν άνθρωπο, για τον εαυτό του και μόνο άυλον άνθρωπο – που του απλώνει φυλλωσιά χωρίς να ’ναι δέντρο...