Ετικέτα: Γιώργος Θέμελης

(απόσπασμα)   Ήθελα να 'σουν καθρέφτης μου, πράγμα μου. Να 'σουνα πράγμα, να μου ανήκεις... Καθρέφτης μου να σε μαθαίνω και πράγμα μου να σε κρατώ.   Να 'σουν πράγμα μου:...

Είμαστε άλλοι, τόσο άλλοι Μες στο πλησίασμα, όπως Θυρόφυλλα, που γέρνουν το ένα στο άλλο, Σμίγουν, αλληλοασπάζονται, σφαλούν, Μοιράζονται τον ύπνο, το φιλί, στα δυο, Χωρίζοντας τα κόκαλά τους, Μες...

Αν δε σε περιγράψω στο βλέμμα μου, πώς να υπάρξεις, Αν δεν εικονίσω την εικόνα σου. Αν δε σε σχηματίσω στα χέρια μου, πώς να υπάρξεις, Αν...

Να σε κρατήσω παντοτινά σαν ένα κλειστό κοχύλι Ομορφιά που ανάβεις τη φλόγα σου Επάνω σ’ ένα πέταλο Μέσα σ’ ένα πρόσωπο Απλώνεις το χέρι σου Και γράφεις τ’...

(Απόσπασμα) Όταν μ’ αφήνεις, Είμαι η άδεια θέση, Τ’ άδειο κορμί, το κούφιο στήθος, Γεμάτο αντίλαλο, κομμένη ανάσα. Όπου κι αν πάω, σ’ όποια Πτυχή της μοναξιάς κρυφτώ Με τις αισθήσεις...

Είπα ν’ αφήσω αυτό το πεθαμένο σπίτι να πάω να κατοικήσω επάνω στη θάλασσα Σκιές το κατοικούν ξεχασμένες φωνές εξαρθρωμένες κούκλες ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες Το παράθυρο γέρνει γυμνό...

Ευλογημένα τα καινούρια χέρια Οι ενωμένες μοναξιές Γυμνό παράθυρο Κάτι να μείνει απάνω μου, Μια λάμψη από το πρόσωπό σου, Ν’ αντιφεγγίζουν ομορφιά τα μάτια μου. Κάτι να μείνει από...

Είπα ν’ αφήσω αυτό το πεθαμένο σπίτι να πάω να κατοικήσω επάνω στη θάλασσα Σκιές το κατοικούν ξεχασμένες φωνές εξαρθρωμένες κούκλες ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες Το παράθυρο γέρνει γυμνό...

Άγγισα την ομορφιά με τα χέρια μου Η φορεσιά μου με ζώνει ερωτευμένη Έξω απ’ το σχήμα κι’ από το ρόδο του σώματός μου Άπληστα χείλη άπληστα δάχτυλα που τρέχουν σα δάκρυα Άστρα λευκά κόκκινες...

Έξω από μας πεθαίνουν τα πράγματα… Απ’ όπου περάσης νύχτα, ακούς σαν ένα ψίθυρο να βγαίνη από τους δρόμους που δεν πάτησες, από τα σπίτια που δεν...