Ετικέτα: Γιώργος Βέης

Η μέρα προσπαθούσε ν’ αντέξει το βάρος της σε λίγο θα έσπαγε στα δύο εγώ μόλις την είδα έβγαλα αμέσως το σακάκι μου για να την βοηθήσω...

Για τα καλοκαίρια που έρχονται για όσα μας υπόσχονται από τώρα και μας φτιάχνουν τη μέρα δεν χρειάζεται να περιμένουμε ας κοιταχτούμε μόνο στα μάτια όχι βιαστικά κι επιπόλαια όπως...

Φάνηκε η παλιά εξέδρα, ξύλο στο μάτι της θάλασσας.   Ομίχλη με γλάρους στ’ ανοιχτά λαδοφάναρα στην παραλία στους βράχους νεκροί πιλότοι θα μαζεύουν τις πυξίδες τους, κομμάτια από σπασμένα...

Είναι οι μουσικοί που γέρασαν και ξέχασαν τις σωστές παύσεις, σκύβουν, μετρούν τους χρόνους με βιάση, τα χέρια τους δεν αφήνεται  πια μια γυναίκα. Είναι οι μουσικοί που...

Καμία απόσταση, κανένα άσπρο πουλί δεν ματαιώνει τους κινδύνους, ξημερώνει˙ τον λυπάμαι τον χρόνο μου είπε ο πληγωμένος σκορπιός η πατημένη εποχή μες τα χιόνια˙ ακόμα και το...

Δεν ήξερα από πού ν’ αρχίσω όλοι μου έδιναν ζεστά τα μέλη τους τις ξεχασμένες γλώσσες, να τις μιλήσω τώρα εγώ να γίνουν όλα δικά μου για...

Δεν τρέμει, δεν ονειρεύεται πως είναι τάξη δεν ξέρει από φαντασμαγορίες ούτε αποθέωση γνωρίζει ο ασβός στο χιόνι είναι το πεπρωμένο  

Με την αφή το θειάφι γίνεται χρυσάφι, θεόπτες πάλι από τύχη· έξω το φως φθείρεται, αργεί η θύελλα να ξεσπάσει έλα εδώ, χώμα, κοντά στα μεγάλα ψέματα, στα...

Είναι οι μουσικοί που γέρασαν και ξέχασαν τις σωστές παύσεις, σκύβουν, μετρούν τους χρόνους με βιάση, τα χέρια τους δεν αφήνεται πια μια γυναίκα. Είναι οι μουσικοί που...

Είναι οι μουσικοί που γέρασαν και ξέχασαν τις σωστές παύσεις, σκύβουν, μετρούν τους χρόνους με βιάση, τα χέρια τους δεν αφήνεται πια μια γυναίκα. Είναι οι μουσικοί που...