Ετικέτα: Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

Στον μουχλιασμένο κήπο ξανακυλάει το νερό απ’ το πέτρινο στόμα του Ποσειδώνα και το βατράχι αήττητο νέα γενιά ετοιμάζει πάνω σε βδελυρά απολιθώματα. Α, ναι, το ίδιο απροσδόκητα η γλύκα ξεχειλίζει το...

Ο χρόνος είν’ αλλιώτικος για τον ερωτευμένο δεν είναι πρακτικός χωρίς αποτέλεσμα λήγουν οι στιγμές το μέλλον φτιάχνεται με τα πιο ωραία θέματα της χτεσινής αγάπης για θάνατο λογιέται...

Χάιδεψε τις πληγές μου κι εγώ θα κατανοήσω βαθιά την υγεία σου.    

Από τον ποταμό-σεντόνι, τη λάβα-κουβέρτα τη σιωπή σε πράσινα μάτια βουτηγμένη το χρόνο που σωριαζόταν μέσα μου κομμάτια θρυμματισμένος απ’ την αοριστία της ερωτικής ώρας απ’ όλη την...

Το σώμα είναι η Νίκη των ονείρων όταν ασύστολο σαν το νερό σηκώνετ’ απ’ τον ύπνο με κοιμισμέν’ ακόμα τις βούλες τις ουλές, τα τόσα τα σημάδια τους σκούρους...

Η ποίηση μ’ οδήγησε σωστά ίσια καταπάνω σου μ’ ένα σκοτάδι ολόγιομο σαν αστραπή να με στραβώνει. Δε λάθευα ποτέ γιατί οι λέξεις έρχονταν μέσ’ απ’ την αναίσχυντη απόγνωση της άστατης αφής...

Το φεγγάρι, το φεγγάρι τόσο προσκολλημένο ήταν στο στήθος μου στην κοιλιά, γι’ αυτό δεν το κοιτάζω πια το αποφεύγω, όπως και τον καθρέφτη.   Το φεγγάρι βγάζει τώρα ένα...

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου ό, τι μου λείπει με προστατεύει από κείνο που θα χάσω όλες οι ικανότητές μου που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής με προφυλάσσουν από...

Καθρέφτη μου, σ'εσένα μιλάω, εσένα έχω μπροστά μου, άλλο κανένα. Οι άνθρωποι, φίλοι, χάθηκαν. Χάθηκαν απ' τη ζωή ή χάθηκε το νόημα που έβρισκαν σε μένα;...

Τα ποιήματα δεν μπορούν πια να ‘ναι ωραία αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει. Η πείρα είναι τώρα το μόνο σώμα των ποιημάτων κι όσο η πείρα πλουταίνει τόσο το ποίημα...