Ετικέτα: Kώστας Μόντης

Πολύ μ’ απασχολεί αυτό το κορίτσι που ακούμπησε τ’ απόγεμα το πρόσωπο στο τζάμι και κάρφωσε το βλέμμα στον δρόμο χωρίς να βλέπει, και προσήλωσε την προσοχή στον δρόμο χωρίς...

Αν ήξερες πως άρχιζες κάτι άλλο! Μα εδώ πέρα ξαναρχίζεις μια ιστορία γνωστή, μιαν ιστορία πεπατημένη. Αυτό είναι που δε σ’ ελκύει. (Από τη Συλλογή "Στιγμές", 1958)

18 Φεβρουαρίου 1914 - 1 Μαρτίου 2004   Απάνω απ' όλα περνά η θάλασσα, κάτω απ΄ όλα περνά η θάλασσα και καθρεφτίζει τα ΄αστέρια ανάποδα και καθρεφτίζει τον ήλιο...

Λοιπόν, έτσι ή κι’ αλλοιώτικα το πέρασες το καλοκαίρι. Δεν χρειάζεται μεγάλα πράματα κ’ εσύ κοντά στους άλλους να περάσης, μεσ’ στον συνωστισμό του δρόμου, ένα καλοκαιράκι του Θεού. Όμως...

Κουραστήκαμε να φυτεύουμε ανόητα άνθη, κουραστήκαμε να διεκδικούμε μηδαμινές καλωσύνες, να κουμπώνουμε σακκάκια, και να εκθέτουμε επιφάνειες σ’ έναν κόσμο που το φως του ικανοποιείται σ’ αυτές, που σταματά σ’...

Όλα όσα τους λείπουν μετουσιώνονται σε μια ευγένεια ψυχής, που δεν την έχουμε εμείς, όλα όσα τους λείπουν μετουσιώνονται σε μια αθωότητα που δεν την έχουμε εμείς, σ’ ένα χαμόγελο...

Όλα μπορούν να υπάρξουν κι όμως εμείς δεν μπορούμε πια να συγκεντρωθούμε σε κάποια μικρούλα, νοσταλγημένη ανάπαυση.    

Δεν ήρθαν οι θεατές που περιμέναμε, δεν ήρθαν οι θεατές που περίμεναν τ' αναμμένα φώτα και ματαιώθηκε η παράσταση και καθήσαμε μονάχοι στην πλατεία τριγυρισμένοι απ' τ' άδεια...

Το χειρότερο δεν είναι που μ’ έκλεισαν σ’ αυτή τη φυλακή και πήραν τα κλειδιά κι έφυγαν, μα που δεν ξέρω ως πού φτάνει η φυλακή μου, που...

Τὸ πληγωμένο πουλὶ Οὔτε ποὺ θυμᾶμαι πότε καὶ πῶς κράτησα στὴ χοῦφτα μου ἕνα πληγωμένο πουλὶ πού εἶχε ἀφεθεῖ στὸ ἔλεός μου καὶ μὲ κοίταζε ἐπίμονα σὰν κάπου...