Ετικέτα: Μανόλης Αναγνωστάκης

Την αγάπησε γιατί έπρεπε κάποτε ν' αγαπήσει. * Έρωτας : όσο υπάρχουν το άγνωστο και οι αυταπάτες. * Δε θέλω να γνωρίζω πάρα πολύ τους ανθρώπους. * Όλοι κάποτε νέοι. * Ήθελε...

Θα 'ρθει μια μέρα που δε θα 'χουμε πια τι να πούμε Θα καθόμαστε απέναντι και θα κοιταζόμαστε στα μάτια... Καπνίσαμε -θυμήσου- ατέλειωτα τσιγάρα συζητώντας ένα βράδυ...

 (10 Μαρτίου 1925 –  23 Ιουνίου 2005) Ε ρ ω τ ι κ ό   Ήρθε. Και φώτισε την καταπακτή μου. Κι' έγινε φως. Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω. Ένα...

Ήθελε να ήταν ζωγράφος για να ζωγραφίζειμόνο τα χέρια της.    

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα Κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή Την ασήμαντη παρουσία μου...

Θα ‘ρθει μια μέρα που δεν θα ‘χουμε τι να πούμε Θα καθόμαστε απέναντι και θα κοιταζόμαστε στα μάτια.      

Ακόμα πιο κοντά· και δε θα σπάσουν αν δε σπάσουν τώρα τα δεσμά σου Δε θα μπορούμε να ρωτήσουμε τη διψασμένη αγωνία μας: Γιατί δεν πεθαίνουνε...

Τώρα πια μιλάμε χωρίς αυταπάτες, χωρίς ηθικο- λογικές προκαταλήψεις, χωρίς καμιά επιταγή άνω- θεν ευθύνης - για μια σκέτη αξιοπρέπεια. Στην οριζοντίωση της εποχής μας να κρατήσουμε όρθιες...

Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά; Ἔστω ἀπαντεῖστε μ᾿ ἕνα ναὶ ἢ μ᾿ ἕνα ὄχι. Τὸ ἔχετε τὸ πρόβλημα σκεφτεῖ Πιστεύω ἀσφαλῶς πὼς σᾶς βασάνισε Τὰ πάντα βασανίζουν στὴ ζωὴ Παιδιὰ...

Ὅταν μιὰν ἄνοιξη χαμογελάσει θὰ ντυθεῖς μία καινούργια φορεσιὰ καὶ θὰ ῾ρθεῖς νὰ σφίξεις τὰ χέρια μου παλιέ μου φίλε Κι ἴσως κανεὶς δὲ σὲ προσμένει νὰ γυρίσεις μὰ...