Ετικέτα: Νικηφόρος Βρεττάκος

Πριν έρθεις εσύ, ήρθαν οι μέλισσες (σαν ένα σμήνος που αποκόπη απ ́ το φως) με χαιρέτησαν. Πριν έρθεις εσύ, όταν βγήκα στην πόρτα Έστρεψαν όλα τα λουλούδια...

Αυτή η σιωπή, αυτή η γαλήνη αυτή προπαντός η αγάπη. Γελούν τα χείλη στις άκρες τους.      

Κοίταξέ με στα μάτια. Τί έκανες; Ανεβαίνοντας πάνω στο λόφο που βλέπει πέρα απ΄ τον άνεμο, άργησες. Κλαίς; Γιατί δε μιλάς;   Τι σούλεγε ο ήλιος;  

Τώρα το ξέρεις: τα βουνά δε μπορούνε να μας χωρίσουν. Και φεύγοντας έρχεσαι. Και φεύγοντας έρχομαι. Δεν υπάρχει άλλος χώρος έξω απ΄ το χώρο μας. Κι ο...

Κοιτάζω την ώρα, δεν είναι να ρθείς. Γυρνώ το κλειδί στην πόρτα και παίρνω το πρώτο βιβλίο που δεν λέει τίποτα. Κι άξαφνα, εκέι που διαβάζω, απαλαίνει η...

Ὅπως ἡ μέλισσα γύρω ἀπὸ ἕνα ἄγριο λουλοῦδι, ὅμοια κ᾿ ἐγώ. Τριγυρίζω διαρκῶς γύρω ἀπ᾿ τὴ λέξη. Εὐχαριστῶ τὶς μακριὲς σειρὲς τῶν προγόνων, ποὺ δούλεψαν τὴ φωνή, τὴν τεμαχίσαν...

Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω. Κοσκίνισα μες την καρδιά μου την έρημο ήξερα πως δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρες του ήλιου το φως. Ενώ,...

Μεταφέρω ἀπὸ τόπο σὲ τόποτὴ λύπη μου, αὐτὸ τὸ καλύβιμὲ τὰ ἐλάχιστα πράγματα:τὰ χαρτιά, τὶς μνῆμες, τὶς πέννες μου.Τὸ πιὸ μεγάλο μου ἀπ᾿ ὅλατὰ...

Έχω τρεις κόσμους. Μια θάλασσα, έναν ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου. Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρεις, να σας έλεγα πού φτάνει...

Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω. Κοσκίνισα μες στην καρδιά μου, την έρημο, ήξερα πως- δίχως τον άνθρωπο- δεν είναι πλήρες του ήλιου το φως. Ενώ τώρα, Κοιτάζοντας...