Ετικέτα: Νίκος Καρούζος

Βαθύτερο ἀπ᾿ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταραχὴ ποὺ φέρνει μέσ᾿ στὸ στῆθος ἡ ἐπιθυμία ζεῖ στὸ θαλάσσιο βράχο ἕν᾿ ἄνθος ὁλομόναχο. Ποιὰ φωνὴ τὸ κυρίεψε καὶ μοιάζει...

Μια γυναίκα κλαίει στον ίσκιο της φωνής –ω χλοερά γόνατα- και φεύγει. Το κακό σαν άχρηστο ζώο. Έβλεπα τα στήθη της κι ήτανε βράδυ πολύφυλλο και φωισμένο. Σα μίσχος...

Πάλι στοὺς δρόμους ὁποὺ ζήσαμε τὴν προσωπίδα κόκκινη μὲ σταλαγματιὲς χρυσοῦ τέτοια περιπέτεια τέτοια ὡραία ἐλπίδα μέσ᾿ στὶς συνέχειες τῶν ὀνείρων ἔχω τὸν ἀμνὸ δὲν πιστεύω στὰ ποτάμια...

Ψηλά η νύχτα μοιάζει έρωτας. Ελκύομαι από τα φεγγάρια.      

Ν’ απαγορεύεις το μέλλον ολόκληρο στον εαυτό σου μέσα και να βλέπεις ήρεμος το δυστύχημα της υπάρξεως.    

Ξόδεψα μακρινούς περίπατους για να καταλάβω: Η ζωή δεν έχει και τόση ζωή μέσα της∙  

Τίποτα δεν αγγίζει τις απριλιάτικες βιολέτες;  τίποτα-:μονάχα ο ακάνθινος Ιησούς.  

Να μη λυπάσαι που πέφτουν τα φύλλα φθινόπωρο. Η δική σου τρυφερότητα θα τα φέρει και πάλι στα δέντρα. Δάκρυα μη χαλνάς· όλοι ανήκουμε στην ανάσταση. . . .  

(17 Ιουλίου 1926 - 28 Σεπτεμβρίου 1990)     Είναι ρωγμή στο στήθος η αγάπη.  

Στον Ηλία Πετρόπουλο Νὰ μὴν εἰρηνεύεις ἀνώφελα. Νὰ μὴν πολεμᾶς ἐπίσης ἀνώφελα. Ν' ἀγαπᾶς τὸν ἥλιο, μὰ ὄχι σὰν θεότητα. Ν’ ἀποστρέφεσαι τὴ σελήνη...