Αρχική Ετικέτες Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ετικέτα: Ντίνος Χριστιανόπουλος

Αναπόληση στιγμής, Ντίνος Χριστιανόπουλος

Υπάρχει μια φωτογραφία, που αποδεικνύει πως εσύ και εγώ συνυπήρξαμε. Κι έκλαψα πιο πολύ. Γιατί εγώ δεν είχα ανάγκη τη φωτογραφία για να θυμηθώ.    

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος

(20 Μαρτίου 1931 - 11 Αυγούστου 2020) Λοιπόν, για να τελειώνουμε, δε με νοιάζει τι γνώμη έχεις εσύ για μένα, αλλά τι γνώμη έχω εγώ για εσένα. *   Είμαι...

Από κορμί σε κορμί, Ντίνος Χριστιανόπουλος

Είπα να υποχωρήσω σ’ ένα χαμόγελο, να δω πού φέρνουν δυο χείλη όταν ανοίγουν σαν αγκαλιά, κι από υποχώρηση σε υποχώρηση κι από χαμόγελο σε χαμόγελο...

Διάλειμμα χαράς, Ντίνος Χριστιανόπουλος

Απάνω που έλεγα να πάψω πια τα ερωτικά, να γράψω κάτι και για τη δυστυχία του διπλανού μου, γνώρισα εσένα κι αναστατώθηκα ολόκληρος, και παν περίπατο όλα...

Ἀνατολή, Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ὅ, τι ὀνειρεύτηκα τόσα καὶ τόσα βράδια, ὅ, τι πεθύμησα μὲ τόση ἀλλοφροσύνη, ὅ, τι σχεδίασα μὲ τόσο πυρετό, μόλις σὲ δῶ, γλυκιά μου ἐξουθένωση, στὰ μάτια καὶ...

Κοσμικοί νέοι, Ντίνος Χριστιανόπουλος

Μάτια τυραννισμένα αυτοί δεν έχουν ούτε χαμόγελο πικρό, ούτε πρόσωπο που από καημό κρυφό να ’χει σκεβρώσει.   Τους βλέπεις: τραγουδούνε επιπόλαια, μπαίνουν σε κούρσες, οργανώνουν πάρτι, μιλούνε για τον...

Το έγκλημα της μοναξιάς, Ντίνος Χριστιανόπουλος

Κάθε που πέφτει επικίνδυνα το βράδυ, ξυπνάει η φωνή σου μέσα μου και με ρημάζει· κι όταν η νύχτα όλες τις γλυκιές εικόνες διώχνει, προβάλλει εντός μου...

Βρόχος, Ντίνος Χριστιανόπουλος

Τώρα που σ’ έχω διαγράψει απ’ την καρδιά μου, ξαναγυρνάς όλο και πιο πολύ επίμονα, όλο και πιο πολύ τυραννικά· δεν έχουν έλεος τα μάτια σου για...

ευτυχισμένοι έρωτες, Ντίνος Χριστιανόπουλος

Βεβαίως και δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι έρωτες, μωρό μου.  

Εναντίον, Ντίνος Χριστιανόπουλος

Είμαι εναντίον κάθε τιμητικής διάκρισης, απ' όπου κι αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία απ' το να θέλουμε  να ξεχωρίζουμε- αυτό το απαίσιο-...

Top

Επιτέλους, Γιάννης Ρίτσος

Πριν από εσένα ήσουν εσύ; Έξω στο δρόμο δεν περνάει κανένας. Το φως του δωματίου πέφτει κάθετα τονίζοντας τα ζυγωματικά, σβήνοντας το σαγόνι μέσα στην ίδιαν απορία: «υπήρξαμε;»....