Ετικέτα: Ντίνος Χριστιανόπουλος

Είπα να υποχωρήσω σ’ ένα χαμόγελο, να δω πού φέρνουν δυο χείλη όταν ανοίγουν σαν αγκαλιά, κι από υποχώρηση σε υποχώρηση κι από χαμόγελο σε χαμόγελο...

Απάνω που έλεγα να πάψω πια τα ερωτικά, να γράψω κάτι και για τη δυστυχία του διπλανού μου, γνώρισα εσένα κι αναστατώθηκα ολόκληρος, και παν περίπατο όλα...

Ὅ, τι ὀνειρεύτηκα τόσα καὶ τόσα βράδια, ὅ, τι πεθύμησα μὲ τόση ἀλλοφροσύνη, ὅ, τι σχεδίασα μὲ τόσο πυρετό, μόλις σὲ δῶ, γλυκιά μου ἐξουθένωση, στὰ μάτια καὶ...

Μάτια τυραννισμένα αυτοί δεν έχουν ούτε χαμόγελο πικρό, ούτε πρόσωπο που από καημό κρυφό να ’χει σκεβρώσει.   Τους βλέπεις: τραγουδούνε επιπόλαια, μπαίνουν σε κούρσες, οργανώνουν πάρτι, μιλούνε για τον...

Κάθε που πέφτει επικίνδυνα το βράδυ, ξυπνάει η φωνή σου μέσα μου και με ρημάζει· κι όταν η νύχτα όλες τις γλυκιές εικόνες διώχνει, προβάλλει εντός μου...

Τώρα που σ’ έχω διαγράψει απ’ την καρδιά μου, ξαναγυρνάς όλο και πιο πολύ επίμονα, όλο και πιο πολύ τυραννικά· δεν έχουν έλεος τα μάτια σου για...

Βεβαίως και δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι έρωτες, μωρό μου.  

Είμαι εναντίον κάθε τιμητικής διάκρισης, απ' όπου κι αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία απ' το να θέλουμε  να ξεχωρίζουμε- αυτό το απαίσιο-...

τι γυρεύω εγώ σ’ αυτές τις νύχτες οδεύοντας σε λασπωμένες ερημιές μ’ ένα απαίσιο συνάχι και το παπούτσι να με χτυπάει και το φεγγάρι να μη λέει...

Το χειμώνα χωνόμασταν σ’ ένα γιαπί∙ το είχαμε σα δικό μας∙ ανάλογα με τον καιρό αλλάζαμε δωμάτιο.   Την άνοιξη στρώναμε το στρατιωτικό σου μπουφάν∙ οι εξοχές της Σταυρούπολης μοσκοβολούσαν θυμάρι.