Ετικέτα: Οδυσσέας Ελύτης

Υπάρχω, για να σ’ αγαπώ μονάχα   και να μην έχω λόγο κανένα να το δηλώνω. Σ’ αγαπώ τόσο που το ξεχνώ,   όπως το αίμα που κυλά στις...

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι, μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές, όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα! Πριν απ’...

  Περασμένα μεσάνυχτα σ’ όλη μου τη ζωή   Σαν σε χαμηλωμένο Γαλαξία το κεφάλι μου βαρύ Κοιμούνται οι άνθρωποι με τ’ ασημένιο πρόσωπο· άγιοι Που άδειασαν από τα...

Γυμνός, Iούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Σ' ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου που το...

 ΙΧ   Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα Βαθύ γαρίφαλο ακρωτήρι Το χέρι σου έφευγε με το νερό Να στρώσει νυφικό το πέλαγος Το χέρι σου άνοιγε τον ουρανό.   Άγγελοι μ’ έντεκα...

I   Όλα τα σύννεφα εξομολογήθηκαν Τη θέση τους ένας καημός δικός μου επήρε Κι όταν μες στα μαλλιά μου μελαγχόλησε Το αμετανόητο χέρι Δέθηκα σ' έναν κόμπο λύπης.     II   Η ώρα...

Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία…  

  Τη μαγεία δεν την πιάνεις με την ερμηνεία της μαγείας, πόσο μάλλον με την περιγραφή της ερμηνείας της μαγείας. Ή κελαηδάς ή σωπαίνεις. Δε λες: αυτό που...

Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα. Και με τα πιο μικρά. Και με τα καθημερινά των καθημερινών. Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές. Μου φτάνει που...

  Το μεγαλύτερο θάρρος, το πιο υπολογίσιμο, είναι αυτό που διαθέτει ο ανώνυμος άνθρωπος.