Ετικέτα: Pablo Neruda

Σαν φτάσει η ώρα του θανάτου θα ʼθελα τʼ ακριβά σου χέρια νʼ αγγίξουν τα ματόφυλλά μου κι ας είναι για στερνή φορά.   Να ζεις και να γλυκανασαίνεις το...

Κορίτσι μου σαρακηνό και σβέλτο, ο ήλιος που δένει τους καρπούς, που σφίγγει το στάρι μες στα στάχια, που ακονίζει τον αθέρα του σίδερου, έπλασε και το έκπαγλο...

ήμουν δικός σου, ήσουν δική μου. τι άλλο; μαζί κάναμε μια γωνιά του δρόμου όπου πέρασε η αγάπη.     *Pablo Neruda

Θυμάσαι τότε μες στο χειμώνα που φτάσαμε στο νησί; Η θάλασσα μας ύψωνε ένα κύπελλο ψύχους. Στους τοίχους τα αναρριχητικά σιγομουρμούριζαν αφήνοντας να πέφτουν σκορόχρωμα φύλλα στο πέρασμά μας, ήσουν κι εσύ ένα...

Μικρό μου τριαντάφυλλο, ρόδο μου μικρό, κάποιες φορές, μικροσκοπικό κι ολόγυμνο, μοιάζεις ότι στο χέρι μου χωράς, κι ότι στη χούφτα μου θα σε κλείσω και θα σε φέρω στο στόμα μου, όμως ξαφνικά τα...

(12 Ιουλίου 1904 - 23 Σεπτεμβρίου 1973) Οι εραστές, εκείνοι οι πραγματικοί, δεν μοιράζονται ένα κρεβάτι, αλλά φυλάνε ένα μυστικό...    

Πεινάω για τη φωνή σου πεινάω για τα μαλλιά σου πεινάω για το στόμα σου και σιωπηλός γυρίζω στους έρημους τους δρόμους ψάχνοντας να σε βρω. Θέλω το δέρμα σου,...

(12 Ιουλίου 1904 - 23 Σεπτεμβρίου 1973)   Από τους τόσους ανθρώπους που είμαι, που είμαστε κανέναν δεν μπορώ να βρω: μου χάνονται κάτω από τα ρούχα φύγανε γι’ άλλη...

Ποτέ δε θα συναντηθούν ξανά τα βλέμματά μας κι ούτε ποτέ θα γλυκαθούν οι πόνοι μου από σένα. Μα όπου πάω κι όπου σταθώ θα ʼχω στα μάτια τη...

Εδώ σε αγαπάω. Στα σκοτεινόχρωμα πεύκα χτενίζει τα μαλλιά του ο άνεμος. Φωσφορίζει η σελήνη πάνω στ' αλήτικα νερά της θάλασσας. Περνάνε μέρες, μέρες απαράλλαχτες, αποπέμποντας η μια...