Ετικέτα: Pablo Neruda

Πριν σε αγαπήσω, τίποτα δεν ήταν δικό μου: όλο βωλόδερνα στους δρόμους: τίποτα αξία κι όνομα δεν είχε: έλπιζε ο κόσμος μόνο στον αέρα. Είχα γνωρίσει σταχτερά σαλόνια, τούνελ...

'Ολη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου κοντά στη θάλασσα, στο νησί. 'Ησουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό. 'Ισως...

Δε σ’ αγαπώ σαν να ‘σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι, σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν: σ’ αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα, μυστικά, μέσ’ από την...

Aν με ξεχάσεις… Ένα θέλω να ξέρεις. Ξέρεις πώς είν’αυτό: κοιτάζω το κρυστάλλινο φεγγάρι, το κόκκινο κλαδί του αργού φθινοπώρου στο παράθυρό μου, αγγίζω πλάι στη φωτιά την ατάραχη στάχτη ή το ρυτιδωμένο σώμα...

Βλέπεις αυτά τα χέρια; Έχουν μετρήσει τη γη, έχουν ξεχωρίσει τα ορυκτά από τα δημητριακά, έχουν κάνει ειρήνη και πόλεμο, έχουν καταρρίψει τις αποστάσεις όλων των θαλασσών και ποταμών, κι...

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει το βήμα του, όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν...

Όλο σου το σώμα έχει κούπα ή γλύκα προορισμένη σε μένα. Όταν σηκώνω το χέρι βρίσκω σε κάθε μέρος ένα περιστέρι που με περίμενε, σαν να σε είχαν, αγάπη...

__________________________________________________ Υπάρχουν πιο ψηλές από σένα, πιο ψηλές. Υπάρχουν πιο αγνές από σένα, πιο αγνές. Υπάρχουν πιο ωραίες από σένα, υπάρχουν ωραιότερες. Όμως εσύ είσαι η βασίλισα. Όταν περπατάς...

Κορδιλιέρες χιονισμένες, Άνδεις λευκές, τοίχοι της πατρίδας μου, πόση σιωπή, τυλίγει τη βούληση, τους αγώνες του λαού μου. Ψηλά τ’αργυρόχρωμα βουνά, χαμηλά το πράσινο αστραπόβροντο του ωκεανού. Ωστόσο ο λαός αυτός τρυπάει τις αγκαθερές ερημιές, πλέει στα κάθετα κύματα και το απόγευμα παίρνει την κιθάρα του, και τραγουδάει...

Για πριν από μένα δε νιώθω ζήλια. Έλα μ’ έναν άντρα στη πλάτη, έλα μ’ εκατό άντρες στα μαλλιά σου, έλα με χίλιους άντρες  ανάμεσα στα στήθη και στα πόδια...