Ετικέτα: Ποίηση

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω πώς κερδίζει πάντα αυτή ενώ χάνουμε εμείς. Πώς οι αξίες γεννιούνται κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει: το...

Αγάπη μου, σε αγαπώ· σκύβω το γερασμένο μου πρόσωπο, τον όλεθρό μου, πάνω από τη μορφή σου, με το ματωμένο μου χέρι προσπαθώ να προστατεύσω το στέρνο...

Ο Αγιότατος Έρως «απλώνομαι σαν ένα άχρωμο σύννεφο στην μνήμη σου»   10/8/2019   Γράφει η Μαρία Πανούτσου     Art work by Charles Demuth                                                                                  το χάραμα με βλέπω να κατηφορίζω...

Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα! Πρόβαλε ανάστημα άγρυπνο στο πλήθος της σιωπής σήκωσε το κεφάλι σου από τα χέρια τα καμπύλα το θέλημά σου...

Εσβήναν τα χρυσάνθεμα σαν πόθοι στον κήπον όταν ήρθες. Εγελούσες γαλήνια, σα λευκό χαμολουλούδι. Αμίλητος, τη μέσα μου μαυρίλα την έκανα γλυκύτατο τραγούδι κι απάνω σου το λέγανε τα...

Θέλω να κουβεντιάσω σ’ ένα καφενείο που νάχει πόρτα ανοιχτή και να μην έχει θάλασσα μονάχα άντρες άνεργους σκόνη με ήλιο και σιωπή να μπαίνει ο ήλιος στο κονιάκ κ’...

Απ’ το κανάλι οι πάσαρες με τ’ απλωτά πανιά γυρίζουν πρίμα, μας φέρνουν τα ζακυθιανά λουλούδια τ’ ακριβά, το πέρασμά τους γλύκανε κι εσένα, πικρό κύμα! Και πιο...

Επαναλαμβάνεις τη λατρεία με αλλόκοτη, λαβυ-       ρινθώδη πολυπλοκότητα μέχρι να γίνει ένστικτο. Τα ένστικτά σου μπερδεύουν όπως το πέταγμα. Τα ένστικτά σου είναι σαν το κυμάτισμα χιλίων      ...

Θά θελα αυτήν την μνήμη να την πώ... Μα έτσι εσβύσθη πια... σαν τίποτε δεν απομένει - γιατί μακρυά, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια κείται. Δέρμα σαν...

Βρέχει... Μία κυρία ἐξέχει στὴ βροχὴ μόνη πάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι. Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν οἶκτος κι εἶναι ἡ κυρία αὐτὴ σὰν ράγισμα στὴ γυάλινη βροχή. Τὸ βλέμμα της...