Ετικέτα: Ποίηση

(1806-1861) Πώς σ’ αγαπώ; Άσε με να μετρήσω τρόπους. Σε αγαπώ στο βάθος και στο πλάτος και στο ύψος Που η ψυχή μου μπορεί να κατακτήσει, όταν...

Ἐλαιῶνες κι ἀμπέλια μακριὰ ὡς τὴ θάλασσα Κόκκινες ψαρόβαρκες μακριὰ ὡς τὴ θύμηση Ἔλυτρα χρυσὰ τοῦ Αὐγούστου στὸν μεσημεριάτικο ὕπνο Μὲ φύκια ἢ ὄστρακα. Κι ἐκεῖνο τὸ...

Ν’αγγίζεις πάντα τη γυναίκα που κοιμάται να εξαντλείς το χέρι στα μαλλιά της. Να την αγγίζεις πάντα όταν κοιμάται σαν να ζητάς συγγνώμη. Με την υπομονή του γεωργού να...

Ὅ, τι ὀνειρεύτηκα τόσα καὶ τόσα βράδια, ὅ, τι πεθύμησα μὲ τόση ἀλλοφροσύνη, ὅ, τι σχεδίασα μὲ τόσο πυρετό, μόλις σὲ δῶ, γλυκιά μου ἐξουθένωση, στὰ μάτια καὶ...

Ζῶ στὴ φεγγοβολὴ ποὺ προχωράει ὁλόγιομα τὰ χέρια μου μὲ πόθους κι ὁ κόσμος εἶναι ὄμορφος πολὺ μοσκοβολάει. Τὰ μάτια μου λιμπίστηκαν τὰ δέντρα τὰ δέντρα ποὺ γιόμισαν ἐλπίδες καὶ ντύθηκαν τὴ πράσινη...

(Μετά τη θύελλα)   Ξαναρχίζω Γράφοντάς σου ποιήματα χάδια φιλιά ματιές να σου ανάψουν τα αίματα Θα περιτριγυρίσει Ο αέρας τη σιωπή σου. Ξανάρχομαι λοιπόν Μεσα στα στήθη σου Εκεί που’ χα φυτέψει μια...

Όλο σου το σώμα έχει κούπα ή γλύκα προορισμένη σε μένα. Όταν σηκώνω το χέρι βρίσκω σε κάθε μέρος ένα περιστέρι που με περίμενε, σαν να σε είχαν, αγάπη...

Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή -          φωνή που μπαίνει μες στην καρδιά μας και την συγκινεί          και την ευφραίνει. Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει, τραγούδι που...

  Ἄνθη τῆς πέτρας μπροστὰ στὴν πράσινη θάλασσα μὲ φλέβες ποὺ μοῦ θύμιζαν ἄλλες ἀγάπες γυαλίζοντας στ᾿ ἀργὸ ψιχάλισμα, ἄνθη τῆς πέτρας φυσιογνωμίες ποὺ ἦρθαν ὅταν κανένας δὲ μιλοῦσε...

Θά ῾θελᾳ νὰ φωνάξω τ᾿ ὄνομά σου, ἀγάπη, μ᾿ ὅλη μου τὴν δύναμη. Νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ χτίστες ἀπ᾿ τὶς σκαλωσιὲς καὶ νὰ φιλιοῦνται μὲ...