Ετικέτα: Ποίηση

Ευτυχές το νέο έτος εύχονται στα νεκροταφεία και στον δρόμο οι έμποροι (πάσης φύσεως) και οι διευθυντές (πάσης υπηρεσίας). Σαν να ‘ναι ο χρόνος μια συνθήκη αριθμών και αυταπάτης. Κι όλοι...

Μισό μήλο εμείς,                                            ...

Ανατυπώνω μέρες ξεγνοιασιάς. Με μαεστρία εφηβική σκιτσαρισμένες. Ποδηλατώ ανυπότακτα σε τοπίο που κατακερματίζει τη σκιά μου. Μοιράζω τον ιδρώτα μου σε τσιμεντένιους δρόμους και ασφάλτινες μοναχικές λεωφόρους. Ρουφώ τα...

Βλέπεις αυτά τα χέρια; Έχουν μετρήσει τη γη, έχουν ξεχωρίσει τα ορυκτά από τα δημητριακά, έχουν κάνει ειρήνη και πόλεμο, έχουν καταρρίψει τις αποστάσεις όλων των θαλασσών και ποταμών, κι...

Μα να ‘σαι σίγουρη , πολυαγαπημένη μου, Αν το μαύρο και μαλλιαρό χέρις ενός φουκαρά ατσίγγανου Περάσει στο λαιμό μου τη θηλειά Άδικα θα κοιτάνε μες τα...

Είπα ν’ αφήσω αυτό το πεθαμένο σπίτι να πάω να κατοικήσω επάνω στη θάλασσα Σκιές το κατοικούν ξεχασμένες φωνές εξαρθρωμένες κούκλες ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες Το παράθυρο γέρνει γυμνό...

Μεταφέρω ἀπὸ τόπο σὲ τόπο τὴ λύπη μου, αὐτὸ τὸ καλύβι μὲ τὰ ἐλάχιστα πράγματα: τὰ χαρτιά, τὶς μνῆμες, τὶς πέννες μου. Τὸ πιὸ μεγάλο μου ἀπ᾿ ὅλα τὰ...

Η Ύπαρξή μας τρύπωσε σε φυλλωσιές ελπίδας νύχτες απόγνωσης που ο ήχος τους έγινε θρήνος και ο θρήνος κύμα που άφησε τα ίχνη του ανεξίτηλα στις διαδρομές...

Θέλω να κουβεντιάσω σ’ ένα καφενείο που νάχει πόρτα ανοιχτή και να μην έχει θάλασσα μονάχα άντρες άνεργους σκόνη με ήλιο και σιωπή να μπαίνει ο ήλιος στο κονιάκ κ’...

Κάτοικε τοῦ ὀνείρου μαζεύω τὴ φωνή μου ἀπὸ κάθε ἄκρη καὶ τὸ ὑπόλειμμά της αὐτὸ στὴ σινδόνη τῶν δέντρων κ᾿ ἐκεῖνο κεῖ ψηλὰ στὸ σκουριασμένο βράχο ὅπου ὀργίζεται...