Ετικέτα: Ποίηση

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά πού κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς. Κάνουν ότι λάχει. Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν...

  Ὅταν βραδιάζει, μέσα μου, ξυπνοῦν τὰ περασμένα... Ξυπνοῦν ἀργά, σὰ μουσικὲς νεκρὲς ἀπὸ καιρό, - σὰ μουσικὲς ποὺ χάθηκαν, καὶ ποὺ τὶς λαχταρῶ, κι ἔρχονται πάλι, μαγικὰ...

Aν με ξεχάσεις… Ένα θέλω να ξέρεις. Ξέρεις πώς είν’αυτό: κοιτάζω το κρυστάλλινο φεγγάρι, το κόκκινο κλαδί του αργού φθινοπώρου στο παράθυρό μου, αγγίζω πλάι στη φωτιά την ατάραχη στάχτη ή το ρυτιδωμένο σώμα...

Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων. Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη σωπαίνει -ἔχει μεγάλη πεῖρα ὁ χαμός. Τώρα πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ πλευρὸ τοῦ ἀνώφελου. Σιγὰ σιγὰ...

Να σκοντάφτεις πάνω σε δυο-τρεις σελίδες συνοδευτικές Να οπισθοχωρείς αβέβαια Και τα αγκαθωτά φιλιά να έχουν σφηνώσει πάνω στα χέρια σου Και μ’ αυτά σφιχτοδεμένο πλεκτό να...

Ὅ,τι ὀνειρεύτηκα τόσα καὶ τόσα βράδια, ὅ,τι πεθύμησα μὲ τόση ἀλλοφροσύνη, ὅ,τι σχεδίασα μὲ τόσο πυρετό, μόλις σὲ δῶ, γλυκιά μου ἐξουθένωση, στὰ μάτια καὶ τὰ χείλη τὸ...

Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια, θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια. Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι με τα λαμπρά,...

Όταν κάνει κρύο τον καιρό του κρύου, για μένα είναι σαν να ’κανε καλοκαιρία, γιατί για το είναι μου, επαρκές στην ύπαρξη των πραγμάτων, το φυσικό...

Ευτυχές το νέο έτος εύχονται στα νεκροταφεία και στον δρόμο οι έμποροι (πάσης φύσεως) και οι διευθυντές (πάσης υπηρεσίας). Σαν να ‘ναι ο χρόνος μια συνθήκη αριθμών και αυταπάτης. Κι όλοι...

Μισό μήλο εμείς,                                            ...