Ετικέτα: Ποίηση

Βλέπεις αυτά τα χέρια; Έχουν μετρήσει τη γη, έχουν ξεχωρίσει τα ορυκτά από τα δημητριακά, έχουν κάνει ειρήνη και πόλεμο, έχουν καταρρίψει τις αποστάσεις όλων των θαλασσών και ποταμών, κι...

Μα να ‘σαι σίγουρη , πολυαγαπημένη μου, Αν το μαύρο και μαλλιαρό χέρις ενός φουκαρά ατσίγγανου Περάσει στο λαιμό μου τη θηλειά Άδικα θα κοιτάνε μες τα...

Είπα ν’ αφήσω αυτό το πεθαμένο σπίτι να πάω να κατοικήσω επάνω στη θάλασσα Σκιές το κατοικούν ξεχασμένες φωνές εξαρθρωμένες κούκλες ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες Το παράθυρο γέρνει γυμνό...

Μεταφέρω ἀπὸ τόπο σὲ τόπο τὴ λύπη μου, αὐτὸ τὸ καλύβι μὲ τὰ ἐλάχιστα πράγματα: τὰ χαρτιά, τὶς μνῆμες, τὶς πέννες μου. Τὸ πιὸ μεγάλο μου ἀπ᾿ ὅλα τὰ...

Η Ύπαρξή μας τρύπωσε σε φυλλωσιές ελπίδας νύχτες απόγνωσης που ο ήχος τους έγινε θρήνος και ο θρήνος κύμα που άφησε τα ίχνη του ανεξίτηλα στις διαδρομές...

Θέλω να κουβεντιάσω σ’ ένα καφενείο που νάχει πόρτα ανοιχτή και να μην έχει θάλασσα μονάχα άντρες άνεργους σκόνη με ήλιο και σιωπή να μπαίνει ο ήλιος στο κονιάκ κ’...

Κάτοικε τοῦ ὀνείρου μαζεύω τὴ φωνή μου ἀπὸ κάθε ἄκρη καὶ τὸ ὑπόλειμμά της αὐτὸ στὴ σινδόνη τῶν δέντρων κ᾿ ἐκεῖνο κεῖ ψηλὰ στὸ σκουριασμένο βράχο ὅπου ὀργίζεται...

Τη νύχτα έρχονται οι μεγάλες αποφάσεις Τη νύχτα πλάι στην αγαπημένη Στους γλυκούς όρκους πριν από τη συνουσία Τη νύχτα οδηγούν τα λεωφορεία στην αποθήκη Όταν αρχίζουν να...

Πρωὶ πρωὶ καθὼς ἔβγαινα ἀπὸ τὸ σπίτι μου, εἶδα τὸ ἀγγελτήριο τοῦ θανάτου μου. «Τὸν ἀγαπημένο μας φίλο...» ἔγραφε. Ὥστε λοιπὸν δὲν εἶχα συγγενεῖς. Πῆρα γρήγορα ἕνα ταξὶ...

Ὁ ἔρωτας, ὄνομα οὐσιαστικόν, πολὺ οὐσιαστικόν, ἑνικοῦ ἀριθμοῦ, γένους οὔτε θηλυκοῦ, οὔτε ἀρσενικοῦ, γένους ἀνυπεράσπιστου. Πληθυντικὸς ἀριθμὸς οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.     Ὁ φόβος, ὄνομα οὐσιαστικὸν στὴν ἀρχὴ ἑνικὸς ἀριθμὸς καὶ μετὰ πληθυντικὸς οἱ φόβοι. Οἱ φόβοι γιὰ ὅλα ἀπὸ...