Ετικέτα: Ποίηση

Η υφή των μεθυσμένων. Ανάθεμά την. Πέρασαν δύο χρόνια κι ακόμα τρικλίζουν τα δάχτυλά μου από το άγγιγμα. Θυμάμαι σαν τώρα εκείνη τη Δανάη. Ξύπνησε σε λευκό ανοιξιάτικο φουστάνι. Παράταιρη ως...

Ένας βαθύς, μαύρος ύπνος πέφτει απάνω στη ζωή μου. Κάθ' ελπίδα μου, κοιμήσου. Κάθε αποθυμιά μου κοιμήσου. Τίποτε δε βλέπω πια, χάνονται όλα μες στη λήθη το καλό και το...

Τούτο το μικρό δωμάτιο διαφυλάττει ακόμα τους ωραίους ανέγγιχτους τόπους σου Και κατοικεί το φως από το βλέμμα σου παιδί μου-μαύρο κρίνο μου Και ο λευκός καπνός και το κενό στα στήθη...

Έβρεχε δίχως λόγο όλη τη νύχτα. Έκλαψα – χόρτασε η ψυχή μου. Σ’ έφερα πιο κοντά. Κράτησα επιτέλους τη μορφή σου.   Χαράζει τώρα στις μηλιές κείνο σου το χαμόγελο. *Από...

Θα γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών είμαστε μες στο δικό μας κόσμο Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει Τα πιο...

«Όμως, εγώ σε θέλω μαζί μου», δηλώνει ο ποιητής και ξεκινά να οικοδομεί αυτό που κρύβει μέσα του, πάντα παρέα με τον αναγνώστη. Ξεδιπλώνει εμπρός...

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες στα περασμένα χρόνια. Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα και σε βροχή, σε χιόνια, δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες. Μόνο γιατί με...

Σε χαμηλωμένο φως που δεν ξέρει την περηφάνια βασιλεύεις εσύ που την ξέρεις. Σε απαλή εγκατάλειψη τραμπαλίζεται το χαμόγελό σου, φρέσκο φύλλο που παίζει με μικρό βοριά. Κι...

                                         Δ Ε Λ Τ...

αγαπώ τη γεύση απ’το παχύ σου αίμα το κρατώ καιρό μέσα στο δίχως δόντια στόμα μου η πυράδα του μου καίει το λαρύγγι αγαπώ τον ιδρώτα σου μ’αρέσει...