Ετικέτα: Ποίηση

Το δέρμα γνέφει Ακουμπάει στα πράγματα και ρέει Σβήνει στη φλόγα σου εγείρεται αγκομαχά στη μνήμη των χεριών σου αληθεύει Λύνεται να σ’ ανασάνει Βγάζει τη γλώσσα στον καιρό ανταρμένο κι άυπνο Το...

Ανθούλα Σταθοπούλου – Βαφοπούλου: «Άβυσσος χάσκει πίσω σου η ζωή / και λυτρωτής ο θάνατος μπροστά σου» Γράφει ο Κωνσταντίνος Σύρμος.   «…Της ζωής απόκληροι κι’ απελπισμένοι, με...

Εσύ που θα υπάρχεις μετά από εμένα Όταν πια θα έχω γίνει σκόνη χρυσή Πίσω απ’ τη στίλβη των άστρων Όταν πια η αμφιβολία μου πεθαμένη Δεν θα...

Έξω αιώνια βρέχει, έξω ερημιά∙ θαρρώ πως χάθηκα για πάντα. Με ζώνη πάλι ο φόβος, με κυκλώνει. Πύρινη γλώσσα απειλεί το σπίτι μου. Το παίρνει, το αιωρεί πάνω...

Κάποιοι άνδρες δεν το σκέφτονται, λοιπόν. Εσύ όμως ναι: ερχόσουν κι μού έλεγες ότι σχεδόν Μου αγόρασες λουλούδια αλλά Κάτι είχε πάει στραβά. Το ανθοπωλείο ήταν κλειστό. Ή...

(Ποίημα του μεσονυκτίου) Μεσάνυχτα. Κάτι χλωρό κι αιφνίδιο σε ζυγώνει, σάλιο μικρού παιδιού ανθίζει στον αέρα κι όλο το σπίτι σκοτεινό. Βήματα και φωνές της μέρας τα ήπιε το σκοτάδι. Είναι...

Ήταν ο λόφος που είχες πει σεληνιακό τοπίο, δέσποζε στις παράγκες, γεμάτος πληγές από εγκαταλειμμένα λατομεία, στοίβες σκουπιδιών, στρατιωτικά φυλάκια. Μα ο λίγος χώρος που καλύπτανε τ’ αγκαλιασμένα τους...

Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη. Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους. Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν σαν πέτρες που βλέπονται. Όμως,...

Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά. Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο, νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος. Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ...

__________________________________________________ Υπάρχουν πιο ψηλές από σένα, πιο ψηλές. Υπάρχουν πιο αγνές από σένα, πιο αγνές. Υπάρχουν πιο ωραίες από σένα, υπάρχουν ωραιότερες. Όμως εσύ είσαι η βασίλισα. Όταν περπατάς...