Ετικέτα: Ποίηση

Η Αγάπη που είναι εκεί για όλους...   Μέσα στην καρδιά μου παλεύουν για σένα: ο έρωτας με την αγάπη· η επιθυμία με τη στοργή· η ζήλια με την καλοσύνη· η...

Πριν από εσένα ήσουν εσύ; Έξω στο δρόμο δεν περνάει κανένας. Το φως του δωματίου πέφτει κάθετα τονίζοντας τα ζυγωματικά, σβήνοντας το σαγόνι μέσα στην ίδιαν απορία: «υπήρξαμε;»....

Όλα καταλήγουν στο τελευταίο άτομο που σκέφτεσαι τη νύχτα, εκεί που είναι η καρδιά.  

Η αγάπη ξεντύνει τα κορμιά εσύ μ’ ανοίγεις παράθυρο με κλείνεις με στολίζεις φυτά και τα περιποιείσαι με μυρίζεις με διψάς με κρατάς ξαφνικά με λύνεις και γελάω ακόμα ακόμα  

Τρωτό το πλήρωμα του χρόνου, παρωχημένο τσαλακώνεται μέσα στην άβυσσο. Τα φωτεινά χαμόγελα στοίχειωσαν. Μια νηνεμία εκκωφαντική βεβήλωσε τους αλαλαγμούς του πάθους. Την ώρα των αναστεναγμών συλλέγω τις ταλαντώσεις του σώματος, τα...

Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ, Όλη τη νύχτα Ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος, Αξημέρωτος ήχος.   (Το λίγο του κόσμου)

Και σ’ αγαπώ όταν το πρόσωπό σου με ξυπνά στις επτά και τριάντα κι αρχίζει η νέα μέρα με την τρυφερότητα κάποιων χειλιών δίχως κόκκινο κραγιόν. Να σε...

Κάποτε ὅλα τελειώνουν: θολά ποτάμια καί νύχτες. Ἀρκεῖ νά μπορέσεις νά σώσεις στό τέλος τήν ψυχή σου, καθώς ἡ μητέρα τό βρέφος της διαβαίνοντας μιά πυρκαγιά ἤ μιά θάλασσα.

Θέλω να γράψω ένα ποίημα για την πραγματικότητα αυτή που δεν έζησε ποτέ κανείς αφού ο καθένας στη δική του βρέθηκε φυλακισμένος αιώνες τεντώνοντας τα χέρια προς τα έξω. Την...

Απ’ το πρωί ο άνεμος ξεκάρφωνε τον ουρανό. Απ’ το πρωί ο ήλιος κάπνιζε ανάμεσα στα ερείπια. Αν το πρόσωπό σου, το πρόσωπο ασπίδα. Και το σύν- νεφο...