Ετικέτα: Ποίηση

Η αγάπη ξεντύνει τα κορμιά εσύ μ’ ανοίγεις παράθυρο με κλείνεις με στολίζεις φυτά και τα περιποιείσαι με μυρίζεις με διψάς με κρατάς ξαφνικά με λύνεις και γελάω ακόμα ακόμα  

Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ, Όλη τη νύχτα Ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος, Αξημέρωτος ήχος.   (Το λίγο του κόσμου)

Κάποτε ὅλα τελειώνουν: θολά ποτάμια καί νύχτες. Ἀρκεῖ νά μπορέσεις νά σώσεις στό τέλος τήν ψυχή σου, καθώς ἡ μητέρα τό βρέφος της διαβαίνοντας μιά πυρκαγιά ἤ μιά θάλασσα.

Θέλω να γράψω ένα ποίημα για την πραγματικότητα αυτή που δεν έζησε ποτέ κανείς αφού ο καθένας στη δική του βρέθηκε φυλακισμένος αιώνες τεντώνοντας τα χέρια προς τα έξω. Την...

Απ’ το πρωί ο άνεμος ξεκάρφωνε τον ουρανό. Απ’ το πρωί ο ήλιος κάπνιζε ανάμεσα στα ερείπια. Αν το πρόσωπό σου, το πρόσωπο ασπίδα. Και το σύν- νεφο...

Τη νύχτα ονειρεύομαι πως εσύ και εγώ είμαστε δυο φυτά που ψήλωσαν μαζί, με ρίζες μπλεγμένες, και πως εσύ γνωρίζεις το χώμα και τη βροχή, όπως το στόμα μου, γιατί...

Ὄχι μόνο τ’ ἀθῶα παράπονα, ποὺ ἀναποδογυρίζουνε μὲ μιὰ κλοτσιὰ στὸ στῆθος, ὄχι μόνο οἱ φωνές, ποὺ τὶς ξαπλώνουν στὶς πλατεῖες, ὄχι μόνο οἱ ἀνύποπτοι ἐνθουσιασμοί. Πιὸ δυνατὴ...

Γιατί στην άβυσσο μέσα υπάρχω όπως υπάρχει στο ποίημα μου πάντα κρυμμένος, όχι μια λέξη, παρά ένας λυγμός.  

Με τις άκρες των δαχτύλων της άγγιζε κάθε επιδερμικό του κύτταρο ψηλάφιζε τη φλέβα στο λαιμό κάθε που πάλλονταν αναρριγούσε. Στη δεξιά παλάμη του έσφιγγε τρυφερά μια πένα κι όταν...

Όσες μέρες έχει ο χρόνος τόσες κι εγώ σε καρτερώ.