Ετικέτα: Ποίηση

Από τον ποταμό-σεντόνι, τη λάβα-κουβέρτα τη σιωπή σε πράσινα μάτια βουτηγμένη το χρόνο που σωριαζόταν μέσα μου κομμάτια θρυμματισμένος απ’ την αοριστία της ερωτικής ώρας απ’ όλη την...

Ο άντρας στρέφει την πλάτη του στο νησί. Τώρα δεν θα πεθάνει στον παράδεισο δεν θ’ ακούσει ξανά τα λαούτα του παραδείσου ανάμεσα στα λιόδεντρα, πλάι στις λιμνούλες...

Έρχεσαι και ξανάρχεσαι σ’ αυτή την αίθουσα τόσο γυμνή που σε κοιτάζουν όλοι Βασανίζεις τα καθίσματα σα να βασανίζεις τον ένοχο Σου λέω να πνίξεις μέσα σου αυτά...

Όταν σε οδηγούν στο τμήμα Κι έπειτα στο κρατητήριο Με συγκολλημένα χέρια είσαι Δυο στυγνές πιάστρες Δύο ιδρωμένες παλάμες Που σμιλευτήκαν σε μια Από συμπαγές υλικό Κατεβαίνεις με τον ανελκυστήρα Σα να...

Ξυπνάς το αιώνιο καλοκαίρι Ανατέλλοντας έναν άλλο ήλιο Κάνοντας πιο όμορφα πιο θαυμαστά τα μάτια Καθώς ελπίζουν να σε ιδούν κρεμώντας μια λευκή αντηλιά Κι είναι η σκιά...

(1 Ιουνίου 1940 - 3 Οκτωβρίου 1993) Σ' ένα κόκκινο μπαλόνι   Σε ενοχοποιούν Όχι τόσο οι πράξεις σου Σε ενοχοποιούν οι σκέψεις Οι σχέσεις σου Κάτι χαμόγελα που έσβησες Κάτι μαλακισμένες...

Έγινε ξαφνικά όπως ξαφνικά έρχεται η άνοιξη. Μιλούσα γι’ αγάπη κι η αγάπη ήσουν εσύ, μιλούσα για το φιλί και το φιλί ήσουν εσύ, με τ’ όνομά σου, τη διεύθυνση του...

Μέσα σου να σκάβεις:   ξεθάβοντας μέρες παιδικές   για τρυφερά, εξαίσια ποιήματα.  

Και όποιος με τ’ άνθος Τολμά κι εγγίζει το φεγγάρι Μικρές δροσοστάλες του πλέκουν Άγγελοι στο κεφάλι Διαβαίνει σε ανήλιαγα στενά Με το ένδον του λυχνάρι Που να φωτίζει το...

Στην αρχή, ήταν το τρίγραμμο αστέρι. Ένα χαμόγελο φως σε πρόσωπο κενό. Ένα κόκαλο κλαδί στον ασάλευτον αέρα, ύλη διχοτόμος που είχε θρέψει του πρώτου ήλιου το...