Ετικέτα: Τάκης Σινόπουλος

Χώρος μετά από δυνατή βροχή, Παράθυρο που τ’ άνοιξα να σου φωνάξω Και δεν υπήρχες.

Πες μου λοιπόν, τι φως έχουν τα χέρια σου και σκοτεινιάζουν έτσι εκείνο που προστάτευα από σένα και κρατούσα και ήμουν;   *Συλλογή || (2012), Εκδόσεις Ερμής.

Τι σκέφτεσαι; Τι σκάβεις συνέχεια το πρόσωπό σου στον καθρέφτη; όπως η μέρα φεύγει ή κάποτε στη μνήμη ακούς τον ήχο των παρωχημένων. Τόσα χρόνια περπατάς, ονειρεύεσαι στο...

Απ’ το πρωί ο άνεμος ξεκάρφωνε τον ουρανό. Απ’ το πρωί ο ήλιος κάπνιζε ανάμεσα στα ερείπια. Αν το πρόσωπό σου, το πρόσωπο ασπίδα. Και το σύν- νεφο...

Όλη τη μέρα το πρόσωπό σου βασανίζει τα μάτια μου. Και δε θέλω να το χάσω. Συλλογισμοί πάνω στην επιθυμία. Πάνω στο συνεχές ανικανοποίητο, είτε με την απόχτηση...

Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ' το πλήθος. Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν στ' αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο όταν του μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται....

Τη φιλούσα στο πρόσωπο παραμιλώντας Απορούσα που δεν είχε φτερά Θάρθει ο ήλιος σε λίγο της έλεγα Με τον ήλιο θαρθουνε πουλιά Μια Πέμπτη πολύ πρωί Την άκουγα που...

Ωραία εσύ η ανείδωτη μέσα στον ουρανό του ποιήματος καυτερή θρησκεία γυναίκα αγέρινη, ντυμένη χαραυγές ένα άστρο σύμβολο με τ' όνομά σου δένοντας των εποχών τις γέφυρες. Ωραία εσύ νυχτερινή...

Έρχεσαι και ξανάρχεσαι σ’ αυτή την αίθουσα τόσο γυμνή που σε κοιτάζουν όλοι Βασανίζεις τα καθίσματα σα να βασανίζεις τον ένοχο Σου λέω να πνίξεις μέσα σου αυτά...

Κάθε καινούργιος έρωτας σου δίνει ένα άλλο πρόσωπο σε φέρνει ν’ αντιμετωπίσεις ακόμη μια φορά τη μοναξιά σου. Όταν ο έρωτας φύγει το κενό θυμίζει χώρο...