Ετικέτα: Τίτος Πατρίκιος

Δεν είχα για πάντα βυθιστεί στα κατάμαυρα νερά βγήκα δύσκολα πάλι στον αφρό είδα τον ουρανό να φέγγει και πια δεν νοιαζόμον για το ανεκπλήρωτο παρελθόν δεν προσπαθούσα ξανά να...

Η σάρκα μου πάντα πονάει στα χτυπήματα, πάντοτε χαίρεται στα χάδια. Ακόμα τίποτα δεν έμαθε. *Από την Συλλογή “Αντιδικίες”, (1955)

Το θέμα της γενναιοδωρίας δεν είναι μόνο ηθικό, είναι και αισθητικό...  

Αν είδες ποτέ στη μέση του δρόμου δυο ανθρώπους να τους πηγαίνουν με χειροπέδες δεν αποκλείεται ο ένας να ήμουν εγώ που με ξαναστέλναν εξορία. Και κείνο το...

Ποιο πάθος λες; Αυτό ν’αφήνεσαι ρευστός σε κάθε ερεθισμό του χώρου σου; Το πάθος ν’απαντάς σα στρείδι; Το πάθος να παλεύεις με τα πάθη σου δε λογαριάζεις; Κι έπειτα για ποια...

(αποσπάσματα) Πρέπει να σου μιλήσω… Δίχως σκιάδι στα μάτια, δίχως μάτια που ν’ απαντούν στον πρωινό σου χαιρετισμό, μέναμε όρθιοι όταν ο ήλιος πυρπολούσε βράχια, βλέφαρα, καρδιές, όταν μες στη...

Ίσως περίμενες να σού μιλήσω για τον έρωτά μου μα το χαλάζι που ’πεφτε στις στέγες είταν σαν τ’ άρβυλα των νεοσύλλεκτων που τρέχουν για τη σύνταξη. Απ’ τις...

Ήταν ο λόφος που είχες πει σεληνιακό τοπίο, δέσποζε στις παράγκες, γεμάτος πληγές από εγκαταλειμμένα λατομεία, στοίβες σκουπιδιών, στρατιωτικά φυλάκια. Μα ο λίγος χώρος που καλύπτανε τ’ αγκαλιασμένα τους...

Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα ’θελες να...

Κι άκουσα τότε μια φωνή «θέλω επιτέλους να μιλήσουμε χωρίς προσχήματα και συγκαλύψεις να μιλήσουμε ανοιχτά για σένα, για μένα, για όλους». «Κι εγώ το θέλω από καιρό, είπα όμως...