Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Δε σ’ αγαπώ σαν να ‘σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι, σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν: σ’ αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα, μυστικά, μέσ’ από την...

Μιλοῦσες γιὰ πράγματα ποὺ δὲν τἄ ῾βλεπαν κι αὐτοὶ γελοῦσαν Ὅμως νὰ λάμνεις στὸ σκοτεινὸ ποταμὸ Πάνω νερὰ Νὰ πηγαίνεις στὸν ἀγνοημένο δρόμο Στὰ τυφλά, πεισματάρης Καὶ νὰ γυρεύεις...

Η ώρα μια την νύχτα θάτανε, ή μιάμισυ. Σε μια γωνιά του καπηλειού· πίσω απ’ το ξύλινο το χώρισμα. Εκτός ημών των δυο το μαγαζί όλως διόλου άδειο. Μια...

Καλὰ τὰ βγάζει πέρα ἡ μοναξιὰ φτωχικὰ ἀλλὰ τίμια. Ἀλλοῦ κοιμᾶται αὐτὴ κι ἀλλοῦ τὸ ἐγκρατὲς σκεπτικὸ ἐάν.   Μόνο καμιὰ φορὰ σὲ πειραματισμοὺς τὴν παρασύρει ἡ περιέργεια - ὄφις προγενέστερος καὶ πιὸ...

Τα μάτια σου ανεβαίνουν εντός μου πλημμυρίζοντας μες στον ψιθυρισμό του δάσους και στο δρόμο καθώς μετεωρίζεσαι ίδιο πουλί θαλασσινό γιατί μόνον εσύ ξανοίγεις και ρημάζεις δρόμους   γιατί...

Όλα όσα από σένα θα ήθελα είναι τόσο λίγα κατά βάθος γιατί κατά βάθος είναι όλα, αυτά τα πράγματα του τίποτα, καθημερινά, η μυρωδιά του κορμιού σου, αυτό που...

Ἔχουν ἀρχίσει νὰ μὲ κυκλώνουν ἐπικίνδυνα οἱ ὧρες. Ἀκούω τὰ φυλλώματα σήμερα γίνηκαν ἀνήσυχα χορικά. Πρέπει νὰ ζήσω τὶς ἀντίστροφες δυνάμεις. Ὢ καρδιά μου - τρομαχτικότερη σελήνη!

Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη, κρυμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα. Απ' το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι, το ακάθαρτο και το στενό. Από κάτω ήρχονταν η φωνές...

Μεγαλώσαμε και είμαστε πολύ πικραμένοι.   Δεν μας παρηγορεί η υγεία: μια πλήξη πια υγιείς εμείς μόνο για να την ευχόμαστε στους συνανθρώπους.   Δεν μας παρηγορούν τα χρήματα Έχουμε τόσα που μπορούμε και...

Δεν με χωράει το σώμα μου. Θέλω να επεκταθώ, να φύγω. Ανοίγω τη βρύση. Τρέχει το νερό.  Τρέχει η νύχτα. Σκύβω να πιω, να ξεχάσω. Κτυπάω πάνω στο...