Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Ένα δέντρο περιφέρεται στη βροχή, μας προσπερνά βιαστικά μέσα στη γκρίζα νεροποντή. Έχει κάτι να διεκπεραιώσει. Φέρνει ζωή από τη βροχή όπως το κοτσύφι στο περβόλι. Όταν κοπάζει...

Όταν λείπεις προσπαθώ να μετρήσω την κίνηση του ρολογιού, να δω το φως πως αλλάζει. Ξέρω πως το ρολόι κινείται, πως το φως όσο πλησιάζει το βράδυ λιγοστεύει και...

Μόλις πεθάνει Η αγάπη Θέλει σιωπή μεγάλη Για να βρει στην άκρη του πόνου Την περίφημη λίμνη Τη λήθη.    

Ζηλεύει ο Αύγουστος τη νύχτα γιατί το άγγιγμα αρκεί να περισώσει την ευλάβεια των ερώτων. Το σώμα σου επάνω στο χαρτί το βλέμμα σου, υγρό εφήβου βλέμμα και το...

Κρατώ την καρδιά σου μαζί μου -την κρατώ μες στην καρδιά μου- δεν την αποχωρίζομαι ποτέ -όπου κι αν πάω πηγαίνεις κι εσύ, καλή μου.. Κι ό, τι...

Τι σκέφτεσαι; Τι σκάβεις συνέχεια το πρόσωπό σου στον καθρέφτη; όπως η μέρα φεύγει ή κάποτε στη μνήμη ακούς τον ήχο των παρωχημένων. Τόσα χρόνια περπατάς, ονειρεύεσαι στο...

Ανοίγεις και κλείνεις σα λουλούδι. Έρχομαι – μουδιασμένος με υποδέχεσαι, κρατάς τα μάτια επίμονα χαμηλωμένα, ύστερα λίγο λίγο ξεθαρρεύεις, αρχίζεις να μιλάς με τρυφεράδα, τα μάτια χρωματίζεις με ιλαρότητα, ω...

Κάτω από τις ροδακινιές Ένα πουκάμισο φιδιού Γίνεται λούκι φωτός   Στη σιωπηλή πέτρα λαμπυρίζει Το καύκαλο της καμένης χελώνας   Καθολικές διαφάνειες απλώνονται Κι η όραση φτάνει παντού Αν κι επίκειται στο...

Αυτός ο έρωτας Τόσο βίαιος Τόσο εύθραυστος Τόσο τρυφερός Τόσο απελπισμένος Αυτός ο έρωτας Όμορφος σαν τη μέρα Κι απαίσιος σαν τον καιρό Όταν ο καιρός είναι απαίσιος Αυτός ο έρωτας τόσο αληθινός Αυτός...

Μου έδωσες την κακοκαιρία την ελαφριά σκιά του χεριού σου περνώντας από το πρόσωπό μου. Μου έδωσες το κρύο, την απόσταση, τον πικρό καφέ τα μεσάνυχτα ανάμεσα σε άδεια...