Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι ψηλά όταν γύρω σου όλοι τον εαυτό τους εχάσαν δειλά, και για τούτο μαζί σου τα βάζουν, στον εαυτό σου...

Μια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα που δε θα μιλάει για τον αέρα ή για τη νύχτα ένα ποίημα χωρίς τα ονόματα των λουλουδιών, χωρίς...

Ζηλεύω τούς μεγάλους δρόμους. Μοναχικοί, τραβοῦν μακρυά, ἐρωτευμένοι μέ τό ἂγνωστο. Ἐνῶ τά δρομάκια, σέρνουνται στίς φτωχογειτονιές᾽ σέ τρομερά ἀδιέξοδα. (Δρόμοι καί δρομάκια |Χρίστος Λάσκαρης. Eκδόσεις Γαβριηλίδης)

Σου έχω μιλήσει για τον παράδεισο – εννοούσα απλά ότι τα μάτια είναι ήλιοι που βλέπουν· η όραση είναι των προσώπων ο νευρικός, απολαυ-στικός Κύριος. Κάθε που σ’...

Κάθε που πέφτει επικίνδυνα το βράδυ, ξυπνάει η φωνή σου μέσα μου και με ρημάζει· κι όταν η νύχτα όλες τις γλυκιές εικόνες διώχνει, προβάλλει εντός μου...

Πέρα από την νύχτα που με σκεπάζει, κατάμαυρη απ΄άκρη σε άκρη ευχαριστώ τους θεούς όποιοι και να 'ναι για την ακατανίκητη ψυχή μου. Κι αν έπεσα θύμα των...

Για ν’ ακούς μόνο εμένα τρυφερεύουν ώρες ώρες τα λόγια μου και γίνονται σαν τις πατημασιές των γλάρων στην άμμο του γιαλού… Είναι θύελλες ζαλωμένο το πρωινό μες στο κατακαλόκαιρο. Σαν...

Nα 'χε η νοσταλγία σώμα να το σπρώξω απ' το παρά- θυρο έξω ! Nα τσακίσω εκείνο που δε γίνεται ! Kο- ρίτσι που από το...

Κρυώνατε και σας έντυσα τα ρούχα μου· πεινούσατε και σας τάισα τις σάρκες μου· διψούσατε και σας πότισα το αίμα μου. Κι όταν ντυθήκατε και χορτάσατε, ζητήσατε τραγούδι κι εγώ σας έδωσα...

Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου   Πονώ που είμαι...