Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Πάρε μου το ψωμί, αν θες, πάρε μου τον αγέρα, μα μη μου παίρνεις το γέλιο σου. Μη μου παίρνεις το ρόδο, τη λόγχη που τινάζεις, το νερό που...

Η πληγή θρέφει, τα χείλη της σμίγουν αργά σαν αυλαία βυσσινιά κι ύστερα από χρόνους στη θέση της μένει ένα σημάδι, μια ρόδινη ουλή...

Σε περιβάλλω με μια μεγάλη αναμονή. Σε περιέχω όπως τ’ αραχωβίτικο κιούπι το λάδι. Σε ανασαίνω όπως ο θερμαστής του καραβιού ρουφάει μες στα πλεμόνια του το...

Κόψτε τα τηλέφωνα, πάψτε τα ρολόγια, Το πιάνο κλείστε, πνίξτε τύμπανα και λόγια. Δώστε ένα κόκαλο στο σκύλο να ησυχάσει. Ο θρήνος άρχισε, το φέρετρο ας περάσει. Τ'...

Κανείς δεν σκέφτηκε να κλείσει φεύγοντας την πόρτα κανείς δεν σκέφτηκε τον άνεμο που θα 'ρχονταν σε λίγο κανείς δεν σκέφτηκε τι άφηνε και τι έπαιρνε...

Ἦταν ἕνα βαθὺ κι ἐξαίσιο βράδυ. -Βράδυ λεπτὸ κι ἀσύλληπτο, Χιμαίρας!- Ποτέ, τόσο πολύ, τέλος ἡμέρας, δὲν εἶχε λάμψει τόσο, σὰ πετράδι…   Κατέβαινε τὸ φῶς -μιὰ ὠχρὴ ἀγωνία-, σὲ...

Δεν υπάρχει ο θάνατος όταν κοιμόμαστε καθημερινά μαζί του Δεν υπάρχουν όμορφες νύχτες όταν δεν αφηνόμαστε στην αποκάλυψή τους Δεν υπάρχουν σοφοί όταν μεταναστεύουν οι λέξεις απ’ την...

 (απόσπασμα) Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ’ τον εαυτό τους, δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή,...

Αγαπώ μια γυναίκα με μακριά μαλλιά Σαν σε λίμνη βυθίζομαι στο απαλό της πρόσωπο Λάμνει αργά το μέτωπό μου στην κοιλιά της Ψηλαφώ δαγκώνω χαϊδεύω μεταξένιους όγκους Εντοπίζω...

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει ούτε ένα...