Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Αγάπη μου, σε αγαπώ· σκύβω το γερασμένο μου πρόσωπο, τον όλεθρό μου, πάνω από τη μορφή σου, με το ματωμένο μου χέρι προσπαθώ να προστατεύσω το στέρνο...

Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα! Πρόβαλε ανάστημα άγρυπνο στο πλήθος της σιωπής σήκωσε το κεφάλι σου από τα χέρια τα καμπύλα το θέλημά σου...

Εσβήναν τα χρυσάνθεμα σαν πόθοι στον κήπον όταν ήρθες. Εγελούσες γαλήνια, σα λευκό χαμολουλούδι. Αμίλητος, τη μέσα μου μαυρίλα την έκανα γλυκύτατο τραγούδι κι απάνω σου το λέγανε τα...

Θέλω να κουβεντιάσω σ’ ένα καφενείο που νάχει πόρτα ανοιχτή και να μην έχει θάλασσα μονάχα άντρες άνεργους σκόνη με ήλιο και σιωπή να μπαίνει ο ήλιος στο κονιάκ κ’...

Απ’ το κανάλι οι πάσαρες με τ’ απλωτά πανιά γυρίζουν πρίμα, μας φέρνουν τα ζακυθιανά λουλούδια τ’ ακριβά, το πέρασμά τους γλύκανε κι εσένα, πικρό κύμα! Και πιο...

Επαναλαμβάνεις τη λατρεία με αλλόκοτη, λαβυ-       ρινθώδη πολυπλοκότητα μέχρι να γίνει ένστικτο. Τα ένστικτά σου μπερδεύουν όπως το πέταγμα. Τα ένστικτά σου είναι σαν το κυμάτισμα χιλίων      ...

Θά θελα αυτήν την μνήμη να την πώ... Μα έτσι εσβύσθη πια... σαν τίποτε δεν απομένει - γιατί μακρυά, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια κείται. Δέρμα σαν...

Βρέχει... Μία κυρία ἐξέχει στὴ βροχὴ μόνη πάνω σ᾿ ἕνα ἀκυβέρνητο μπαλκόνι. Κι εἶναι ἡ βροχὴ σὰν οἶκτος κι εἶναι ἡ κυρία αὐτὴ σὰν ράγισμα στὴ γυάλινη βροχή. Τὸ βλέμμα της...

Δεν ξέρω τι της έκανες αυτής της καρδιάς και ξημεροβραδιάζεται με τ’ όνομά σου όμως εγώ είμαι αδύνατος άνθρωπος, η σάρκα μου πονάει, θέλει να φάει, το αίμα...

Μια μυγδαλιά και δίπλα της, εσύ. Μα πότε ανθίσατε; Στέκομαι στο παράθυρο και σας κοιτώ και κλαίω. Τόση χαρά δε την μπορούν τα μάτια. Δος μου, Θεέ μου, όλες τις στέρνες...