Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Ζῶ στὴ φεγγοβολὴ ποὺ προχωράει ὁλόγιομα τὰ χέρια μου μὲ πόθους κι ὁ κόσμος εἶναι ὄμορφος πολὺ μοσκοβολάει. Τὰ μάτια μου λιμπίστηκαν τὰ δέντρα τὰ δέντρα ποὺ γιόμισαν ἐλπίδες καὶ ντύθηκαν τὴ πράσινη...

(Μετά τη θύελλα)   Ξαναρχίζω Γράφοντάς σου ποιήματα χάδια φιλιά ματιές να σου ανάψουν τα αίματα Θα περιτριγυρίσει Ο αέρας τη σιωπή σου. Ξανάρχομαι λοιπόν Μεσα στα στήθη σου Εκεί που’ χα φυτέψει μια...

Όλο σου το σώμα έχει κούπα ή γλύκα προορισμένη σε μένα. Όταν σηκώνω το χέρι βρίσκω σε κάθε μέρος ένα περιστέρι που με περίμενε, σαν να σε είχαν, αγάπη...

Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή -          φωνή που μπαίνει μες στην καρδιά μας και την συγκινεί          και την ευφραίνει. Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει, τραγούδι που...

  Ἄνθη τῆς πέτρας μπροστὰ στὴν πράσινη θάλασσα μὲ φλέβες ποὺ μοῦ θύμιζαν ἄλλες ἀγάπες γυαλίζοντας στ᾿ ἀργὸ ψιχάλισμα, ἄνθη τῆς πέτρας φυσιογνωμίες ποὺ ἦρθαν ὅταν κανένας δὲ μιλοῦσε...

Θά ῾θελᾳ νὰ φωνάξω τ᾿ ὄνομά σου, ἀγάπη, μ᾿ ὅλη μου τὴν δύναμη. Νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ χτίστες ἀπ᾿ τὶς σκαλωσιὲς καὶ νὰ φιλιοῦνται μὲ...

Εσύ κι ο γυμνός ύπνος σου. Δεν το γνωρίζεις. Κοιμάσαι. Όχι. Δεν το γνωρίζεις. Εγώ ξαγρυπνάω, κι εσύ, αθώα, κοιμάσαι κάτω από τον ουράνιο θόλο. Εσύ στον...

Κάθε βράδυ Στο κρεβάτι του Άλλαζε ερωμένη Κάθε πρωί Όταν ξύπναγε Έβλεπε δίπλα του Την ίδια γυναίκα Κι όταν σηκωνόταν Και κοιταζόταν Στον καθρέφτη Δεν έβλεπε κανέναν.  

Δεν μου αρέσει να κουράζομαι μόνο εγώ Θέλω μαζί μου και συ να κουράζεσαι Είναι να μη νοιώθει κανείς κουρασμένος Με κείνη τη στάχτη που πέφτει το φθινόπωρο...

Καλὰ τὰ βγάζει πέρα ἡ μοναξιὰ φτωχικὰ ἀλλὰ τίμια. Ἀλλοῦ κοιμᾶται αὐτὴ κι ἀλλοῦ τὸ ἐγκρατὲς σκεπτικὸ ἐάν. Μόνο καμιὰ φορὰ σὲ πειραματισμοὺς τὴν παρασύρει ἡ περιέργεια - ὄφις προγενέστερος καὶ πιὸ...