Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

– Κανείς δε σκέφτηκε ποτέ πώς άντεξε τόσο νερό στους ήλιους αιώνων είπε το ψάρι εκεί στο μακροβούτι μου. Η θάλασσα είν' τα δικά μας δάκρυα στους αιώνες είπε πάλι· και...

Δέσε την καρδιά σου στην δική μου φως να πλημμυρίσουν τα σκοτάδια. Γείρε, αγαπημένη μου, ακριβή μου, έστρωσα σεντόνι μας τα χάδια.   Κι αν μας ρωτήσουν οι ουρανοί ποιοι...

Δεν αποκλείεται να πεις πως ξέχασες την ώρα, την ημέρα, την ύπαρξή μου. Κι όμως εγώ παράτησα τις προσευχές για να ’μαι έτοιμος. Έκοψα τις νηστείες, έβαψα μαλλιά,...

Κάθε φορά σ’ αγγίζω και πεθαίνω κάθε φορά σ’ αγγίζω κι ανασταίνομαι να σε κρατήσω ωστόσο δεν μπορώ πάντα γλιστράς προς το γαλάζιο πάντα ξεφεύγεις προς την απεραντοσύνη Και συνεχίζω τους μικρούς θανάτους μου και τις μικρές...

Άνθησε αυτό το μίσος σαν ένας λαμπρός έρωτας οδυνηρός, και αναστοχάζεται με λαχτάρα. Ζητά ένα πρόσωπο και μια σάρκα, σαν να ήταν ένας έρωτας. Είναι νεκρές η...

Θυμάμαι είχα δει ένα όνειρο για τα γράμματα και πού να τα βρω… Το Άλφα θα το ’βρισκα σε άγριο τοπίο φτερό ανάσα άσπρου πουλιού σ’ αγκάθι...

Νύχτα, χειμώνας σαρωτικός. Λίγο μόνο τις κουρτίνες σηκώνεις και κοιτάς. Ανασηκώνονται άγρια τα μαλλιά σου, η χαρά άξαφνα ανοίγει διάπλατα τα μαύρα τα μάτια∙ με κείνο που είδε...

Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ. Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους. Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται. Ὅμως,...

Όπου να ’ναι θα κλείσει το στερνό παραθύρι στην άκρη της βροχής. Κατακαθίζει το νερό στα σκαλοπάτια. Τι ξένο που είναι απόψε το τσίγκινο τραπέζι κάτω...

Τι παράξενα θα σου φανούν όταν πια δε θα 'μαι 'δω, όλα όσα έχεις υποφέρει! Όταν πλέον δε θα 'χεις το μπράτσο μου πάνω από...