Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Το καφενείο που πίνω τον καφέ μου είναι άδειο μόνο εγώ υπάρχω έτσι το καφενείο είναι τελείως άδειο γιατί ούτε εγώ υπάρχω.    

Θά ‘ρθει μια μέρα που δε θα ‘χουμε πια τί να πούμε Θα καθόμαστε απέναντι και θα κοιταζόμαστε στα μάτια Η σιωπή μου θα λέει: Πόσο...

Είμαι κι εγώ μια μικρή λεπτομέρεια μέσα στην τραγική ιστορία του σύμπαντος. Τα κύτταρά μου διεχώρισα σε άπειρα πολλοστημόρια για να τ’ αγαπήσω όλα όσα κινούνται στη γη, όσα στων θαλασσών τα...

Φθινόπωρο ήσυχο, αφηρημένο – τα φύλλα θα ’λεγες πέφτουν από μιαν άλλη ζωή και μόνο τα χρυσάνθεμα επιμένουν, σαν τις πλάνες μας. Είμαι μόνος,...

Τα μάτια αγαπούν ν΄αφοσιώνονται σ΄ελάχιστες πτυχές του ορατού κόσμου ενώ μέσα το εργαστήρι ερμηνεύει τις εικόνες σε αγγέλους ή σ΄αποχαιρετιστήριες κάρτες με πεύκα. Ταξιδεύουν τα μάτια βιδωμένα στο...

(Passing time)   Το δέρμα σου σαν αυγή Το δικό μου σαν μοσχοκάρυδο Ο ένας ζωγραφίζει την αρχή Ενός βέβαιου τέλους Ο άλλος, το τέλος Μιας σίγουρης αρχής  

Όταν τα βράδια Τρυπάς το στήθος μου μ’ ένα μαχαίρι Και ψάχνεις να βρεις Εδώ ένα περίπατο στ’ ακροθαλάσσι Εκεί ένα καφενείο που το λέγαμε η «Συνάντηση» Εκεί ένα...

Στου δυνατού έρωτος το άκουσμα τρέμε και συγκινήσου σαν αισθητής. Όμως, ευτυχισμένος, θυμήσου πόσα η φαντασία σου σ’ έπλασεν· αυτά πρώτα· κι έπειτα τ’ άλλα —πιο μικρά—...

Δεν ύφαινα, δεν έπλεκα ένα γραφτό άρχιζα, κι έσβηνα κάτω απ΄το βάρος της λέξης γιατί εμποδίζεται η τέλεια έκφραση όταν πιέζετ΄από πόνο το μέσα. Κι ενώ η απουσία...

Καθώς περνούν τα χρόνια πληθαίνουν οι κριτές που σε καταδικάζουν~ καθώς περνούν τα χρόνια και κουβεντιάζεις με λιγότερες φωνές, βλέπεις τον ήλιο μ’ άλλα μάτια~ ξέρεις πως εκείνοι που...