Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Θα γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών είμαστε μες στο δικό μας κόσμο Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει Τα πιο...

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες στα περασμένα χρόνια. Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα και σε βροχή, σε χιόνια, δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες. Μόνο γιατί με...

Σε χαμηλωμένο φως που δεν ξέρει την περηφάνια βασιλεύεις εσύ που την ξέρεις. Σε απαλή εγκατάλειψη τραμπαλίζεται το χαμόγελό σου, φρέσκο φύλλο που παίζει με μικρό βοριά. Κι...

αγαπώ τη γεύση απ’το παχύ σου αίμα το κρατώ καιρό μέσα στο δίχως δόντια στόμα μου η πυράδα του μου καίει το λαρύγγι αγαπώ τον ιδρώτα σου μ’αρέσει...

Το δέρμα γνέφει Ακουμπάει στα πράγματα και ρέει Σβήνει στη φλόγα σου εγείρεται αγκομαχά στη μνήμη των χεριών σου αληθεύει Λύνεται να σ’ ανασάνει Βγάζει τη γλώσσα στον καιρό ανταρμένο κι άυπνο Το...

Εσύ που θα υπάρχεις μετά από εμένα Όταν πια θα έχω γίνει σκόνη χρυσή Πίσω απ’ τη στίλβη των άστρων Όταν πια η αμφιβολία μου πεθαμένη Δεν θα...

Έξω αιώνια βρέχει, έξω ερημιά∙ θαρρώ πως χάθηκα για πάντα. Με ζώνη πάλι ο φόβος, με κυκλώνει. Πύρινη γλώσσα απειλεί το σπίτι μου. Το παίρνει, το αιωρεί πάνω...

Κάποιοι άνδρες δεν το σκέφτονται, λοιπόν. Εσύ όμως ναι: ερχόσουν κι μού έλεγες ότι σχεδόν Μου αγόρασες λουλούδια αλλά Κάτι είχε πάει στραβά. Το ανθοπωλείο ήταν κλειστό. Ή...

(Ποίημα του μεσονυκτίου) Μεσάνυχτα. Κάτι χλωρό κι αιφνίδιο σε ζυγώνει, σάλιο μικρού παιδιού ανθίζει στον αέρα κι όλο το σπίτι σκοτεινό. Βήματα και φωνές της μέρας τα ήπιε το σκοτάδι. Είναι...

Ήταν ο λόφος που είχες πει σεληνιακό τοπίο, δέσποζε στις παράγκες, γεμάτος πληγές από εγκαταλειμμένα λατομεία, στοίβες σκουπιδιών, στρατιωτικά φυλάκια. Μα ο λίγος χώρος που καλύπτανε τ’ αγκαλιασμένα τους...