Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Απ’ το κανάλι οι πάσαρες με τ’ απλωτά πανιά γυρίζουν πρίμα, μας φέρνουν τα ζακυθιανά λουλούδια τ’ ακριβά, το πέρασμά τους γλύκανε κι εσένα, πικρό κύμα! Και πιο...

Η βροχή μας κάρφωσε πάνω στα τζάμια άγρια θηριοτροφεία μπροστά μας ξεκαρδίζονται η άσεμνη πόλη.      

 Όσο περνούν οι μέρες και μακραίνει η ηλικία της σεμνότητας, αισθάνομαι τις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός μου από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν: δρόμοι που πήρα με χαμηλωμένα μάτια, φώτα...

Γράμματα που έγραψε στο βλέμμα τους η αγάπη Όνειρα που κέντησαν στον ύπνο τους οι αράχνες Ο θάνατος σαν ύφασμα σύρθηκε ανάμεσά τους Έσβησαν έτσι τα λαμπρά...

Αναπνέω και κοιτάζω τους δρόμους Τ’ ουρανού και τ’ ανέμου Κοιτάω τα παράθυρα τα βαθουλωμένα πρόσωπα Το φως που τρυπάει τα ερημικά μου χέρια Ακούω τους χτύπους του...

Κι' αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω - αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια όμως το...

Δὲν ἦταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε ἕνα χαμηλωμένο βλέφαρο πολὺ μακρινὸ ἕνα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο μέσα στὸ πρωινὸ χορτάρι ἕνα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε νὰ...

Το μπλε που σε τυλίγει είναι η στάχτη του καμένου χρόνου. Φυσάει ένας αέρας, φέρνει φωτογραφίες και τετράδια. Από τα κάτω χρόνια. Εδώ γελάς, εδώ σωπαίνεις, εδώ σας πήρανε με φλας φοράς...

Για όλα, για όλα εγώ σ ' ευχαριστώ: για τα βάσανα και τα μυστικά της αγάπης , για το πικρό δάκρυ και το δηλητηριασμένο φιλί, για την...

Εγώ θέλω να σε παίρνω τηλέφωνο και να μην ξέρω τι θα σου πω, αλλά να μη με νοιάζει. Εγώ θέλω να μου μιλάς...