Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Εἷναι ὡραῖο νά ὑπάρχεις στό πρωινό ἀκουμπισμένος.     Ἀλλά νά ὑπάρχεις δέν εἷναι εὒκολο.   Χρειάζεται μιά καρδιά ἀθώα.

Λίγο ακόμα θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο τη θάλασσα να κυματίζει   λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.    

Ὁ ἔρωτάς σου εἶναι σὰν ἡλιοβασίλεμα˙ ὁ ἥλιος πέφτει στὰ νερά, ἔρχεται ἡ νύχτα. Γι’ αὐτὸ θέλω νὰ σὲ ρουφήξω, νὰ σὲ καταπιῶ, νὰ διαλυθῶ στὴν ἀμφιλύκη...

Έναστρη εσύ στη μίαν άκρη εγώ στην άλλη της αφιλόξενης αυτής γης θυμάσαι τρέχαμε το φθινόπωρο μες στη βροχή στους υπαίθριους συνοικιακούς κινηματογράφους ύστερα καθόμαστε στα μαρμάρινα σκαλοπάτια κάποιων σπιτιών θυμάσαι έναστρη εκείνη τη βροχή εγώ στη μία τώρα εσύ στην άλλη άκρη της αφιλόξενης αυτής γης.  

Τίποτα να μην έχω εγώ μονάχα εσένα    

Αν ήξερες πως άρχιζες κάτι άλλο! Μα εδώ πέρα ξαναρχίζεις μια ιστορία γνωστή, μιαν ιστορία πεπατημένη. Αυτό είναι που δε σ’ ελκύει. (Από τη Συλλογή "Στιγμές", 1958)

Είχα ξεχάσει πως μυρίζει το γιασεμί. Αλλά βγαίνοντας στη νύχτα, ξαφνικά, ντυμένος λεπτό χιτώνα τον ιδρώτα σου ντυμένος χρυσό ιμάτιο το άρωμά σου, χτύπησα πάνω στην οσμή του...

Φιλιά εχτές. Και σήμερα το βασανιστικό άρωμά της.  

(απόσπασμα)   Κείνη η καρέκλα. Πάντα. Εκεί που καθόσουν. Αμετακίνητη. Έλεγες: είμαι εσύ, εσύ, εσύ. Κι εγώ; Εσύ κ’ ήρθες. Χιλιάδες φορές ξανάπα τ’ όνομά σου.   Δεν σε είπα. Τ’ όνομά σου ανεξάντλητο.

Μην κοιτάς, μη ρωτάς που θα μας βγάλει σε καλό, σε κακό αυτό το φιλί.