Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Ανέβηκα τα σκαλοπάτια τα λαξεμένα σε ψηλούς βράχους και βγήκα στο οροπέδιο που απλωνόταν μπροστά μου σαν τεράστιο αυτί. Πέρα οι λόφοι κολυμπούσαν στο...

Ιδιαίτερα στην αγάπη. Σου το λέω εγώ που αγαπώ τόσους ανθρώπους επί τόσα χρόνια χωρίς να το ξέρουν. Μεταξύ μας για μένα τους αγαπώ. Μου κάνει καλό. Όπως η αγάπη...

(Μη χάνεις το θάρρος σου)   Μη χάνεις το θάρρος σου εμείς πάντα το ξέραμε πως δε χωράει μέσα στους τέσσερις τοίχους το μεγάλο μας όνειρο   Εμάς τα σπίτια μας είναι...

Ερχόμαστε από πολύ μακριά. Φορούμε χιτώνια που άνθρωποι καλοί μας δώσανε στο δρόμο. Δεν τραγουδάμε, δεν ονειρευόμαστε, δεν κοιτάζουμε πίσω· περπατούμε. Τα βράδια στην περίμετρο της πόλης ένθ’ αμαυρούται...

Το μεσημεριάτικο φως έπεφτε κάθετο στις βιτρίνες των μαγαζιών η άσφαλτος ήταν μια σελίδα γραμμένη με μελάνι μενεξεδί γεμάτη ιστορίες βαποριών που δεν έχουν πια όνομα δεν αγαπούσα τίποτα άλλο εκτός...

Δεν αρκεί ν’ ανοίξεις το παράθυρο για να δεις τα χωράφια και το ποτάμι. Δεν είν’ αρκετό να μην είσαι τυφλός για να δεις τα δέντρα και...

Ο ύπνος λύνει τα σώματα τ’ αλαφρώνει τα μετεωρίζει λευτερώνει κρυφές δυνάμεις ανομολόγητες επιθυμίες αισθήσεις απαγορευμένες Ο ύπνος δεν μπόρεσε ποτέ ούτε την πιο επιπόλαια συνουσία ν’ αντικαταστήσει.

Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια ή από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου, τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη με τα χριστιανικά της σωματεία και την ασφυχτική της...

Μαζεύω τα πεσμένα στάχυα να σου στείλω λίγο ψωμί· μαζεύω με το σπασμένο χέρι μου ό,τι έμεινε απ’ τον ήλιο να σου το στείλω να ντυθείς....

Η μέρα προσπαθούσε ν’ αντέξει το βάρος της σε λίγο θα έσπαγε στα δύο εγώ μόλις την είδα έβγαλα αμέσως το σακάκι μου για να την βοηθήσω...