Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα! Να 'μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω...

Σοῦ εἶπα: - Λύγισα. Καὶ εἶπες: - Μὴ θλίβεσαι. Ἀπογοητεύσου ἥσυχα. Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς σταματημένο τὸ ρολόι. Λογικὰ ἀπελπίσου πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο, ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος. Κι ἂν αἴφνης...

θα ξαναγεννηθούμε σε μιαν άλλη χώρα θ’ ανακαλύψουμε και πάλι τις πρώτες λέξεις και θα προφέρουμε περήφανα κάθε ελάχιστο αυτονόητο στη γνώση μάταια θ’ αναζητήσουμε τον κόσμο θα περιπλανηθούμε...

Η ποίηση πρέπει να ‘ναι Ένα ζαχαρωμένο βότσαλο Πάνω που θα ‘χεις γλυκαθεί Να σπας τα δόντια σου      

Ανέβηκα τα σκαλοπάτια τα λαξεμένα σε ψηλούς βράχους και βγήκα στο οροπέδιο που απλωνόταν μπροστά μου σαν τεράστιο αυτί. Πέρα οι λόφοι κολυμπούσαν στο...

Ιδιαίτερα στην αγάπη. Σου το λέω εγώ που αγαπώ τόσους ανθρώπους επί τόσα χρόνια χωρίς να το ξέρουν. Μεταξύ μας για μένα τους αγαπώ. Μου κάνει καλό. Όπως η αγάπη...

(Μη χάνεις το θάρρος σου)   Μη χάνεις το θάρρος σου εμείς πάντα το ξέραμε πως δε χωράει μέσα στους τέσσερις τοίχους το μεγάλο μας όνειρο   Εμάς τα σπίτια μας είναι...

Ερχόμαστε από πολύ μακριά. Φορούμε χιτώνια που άνθρωποι καλοί μας δώσανε στο δρόμο. Δεν τραγουδάμε, δεν ονειρευόμαστε, δεν κοιτάζουμε πίσω· περπατούμε. Τα βράδια στην περίμετρο της πόλης ένθ’ αμαυρούται...

Το μεσημεριάτικο φως έπεφτε κάθετο στις βιτρίνες των μαγαζιών η άσφαλτος ήταν μια σελίδα γραμμένη με μελάνι μενεξεδί γεμάτη ιστορίες βαποριών που δεν έχουν πια όνομα δεν αγαπούσα τίποτα άλλο εκτός...

Δεν αρκεί ν’ ανοίξεις το παράθυρο για να δεις τα χωράφια και το ποτάμι. Δεν είν’ αρκετό να μην είσαι τυφλός για να δεις τα δέντρα και...