Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Αχ, τι βαρύ έγκλημα έκανα να μην πω πως σ’ αγαπούσα πολύ, πολύ, όσο δε λέγεται, όσο δε γράφεται, όσο δεν αντέχεται. Τότε μπορεί και να...

Μεταφέρω ἀπὸ τόπο σὲ τόπο τὴ λύπη μου, αὐτὸ τὸ καλύβι μὲ τὰ ἐλάχιστα πράγματα: τὰ χαρτιά, τὶς μνῆμες, τὶς πέννες μου. Τὸ πιὸ μεγάλο μου ἀπ᾿ ὅλα τὰ...

Κι αν αποτύχεις να με πιάσεις στην αρχή, μην απελπίζεσαι. Αν με χάσεις σ’ ένα μέρος, ψάξε με αλλού. Έχω σταματήσει κάπου και θα σε περιμένω.    

Είμαι χρόνος κι είμαι μες στο χρόνο Είμαι ένα ρολόι κουρδισμένο ισόβια Κι έχω ένα ρολόι να μετρώ το χρόνο Να ρυθμίζω έτσι τη ζωή μου Είμαι ψάρι...

Τα μάτια που αγαπώ δε χάσαν τίποτες από το εξαίσιο [χρώμα των το μείδημα διεφύλαξε όλη την τρυφερότητά του η πνοή την ηδύ της η φωνή ίσως να...

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες...

Ούτε να πεθάνω θέλω ούτε και να γιατρευτώ∙ θέλω απλώς να βολευτώ στην καταστροφή μου. Όταν τρελαίνομαι τις νύχτες για κορμί, να βρίσκεται ένας άνθρωπος να με...

Εξακολουθώ να μην πιστεύω έρχεσαι δίπλα μου και η νύχτα είναι μια χούφτα αστεριών και ευθυμίας δακτύλων γεύσεις ακούω και βλέπω το πρόσωπό σου το μεγάλο σου διασκελισμό τα χέρια...

Το πουλί που τραγουδάει μέσα στο κεφάλι μου Κι όλο μου λέει πως σ’ αγαπώ Κι όλο μου λέει πως μ’ αγαπάς Με το ανυπόφορο ρεφραίν του Θα...

Κουρελιασμένοι απ’τ’αγριεμένα κύματα πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρός στο σκοτεινό θάλαμο της γης με ισκιωμένο μυαλό απ’το ξέφρενο κυνηγητό της ασάλευτης πορείας των άστρων οι τελευταίοι απόθεσαν...