Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Ο ύπνος λύνει τα σώματα τ’ αλαφρώνει τα μετεωρίζει λευτερώνει κρυφές δυνάμεις ανομολόγητες επιθυμίες αισθήσεις απαγορευμένες Ο ύπνος δεν μπόρεσε ποτέ ούτε την πιο επιπόλαια συνουσία ν’ αντικαταστήσει.

Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια ή από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου, τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη με τα χριστιανικά της σωματεία και την ασφυχτική της...

Μαζεύω τα πεσμένα στάχυα να σου στείλω λίγο ψωμί· μαζεύω με το σπασμένο χέρι μου ό,τι έμεινε απ’ τον ήλιο να σου το στείλω να ντυθείς....

Η μέρα προσπαθούσε ν’ αντέξει το βάρος της σε λίγο θα έσπαγε στα δύο εγώ μόλις την είδα έβγαλα αμέσως το σακάκι μου για να την βοηθήσω...

Γεννήθηκα για να προφτάσω να χαιρετήσω στην άκρη του δρόμου τον ήλιο των ματιών σου.   (1938)

Δεν θέλω τα χέρια μου να χάσω Δεν θα χω χέρια να μου χαϊδέψουν το πρόσωπο Δεν θα χω χέρια να σου χαϊδέψουν το πρόσωπο Δεν θα...

Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι. Κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως. Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός. Κοντά σου η...

Μην κλαις Δεν είναι τίποτα Δεν είναι τίποτα Η ζωή είναι Θα περάσει   *Η Φωνή της Σιωπής, εκδόσεις Νεφέλη.

Η μόνη μου γαλήνη είναι ότι αυτό το δικαίωμα να σ’ αγαπώ μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής, δεν μπορεί να μου το αμφισβητήσει και να μου το...

Έρχονται νύχτες βροχερές βαμβακερές ομίχλες τ’ αλεύρι γίνεται σπυρί ύστερα στάχυ θροΐζει με πολλά δρεπάνια αψύς Ιούλιος στη μέση του χειμώνα. Βλέπω το υφαντό του κόσμου να ξηλώνεται αόρατο...