Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

(Grenze der Verzweiflung)   Τόσο σ’ αγαπάω που πια δεν ξέρω αν τόσο σ’ αγαπώ ή αν φοβάμαι   αν φοβάμαι ν’ αντικρίσω δίχως εσένα τι απ’ τη ζωή μου θα έμενε ακόμη στη...

Λοιπόν, έτσι ή κι’ αλλοιώτικα το πέρασες το καλοκαίρι. Δεν χρειάζεται μεγάλα πράματα κ’ εσύ κοντά στους άλλους να περάσης, μεσ’ στον συνωστισμό του δρόμου, ένα καλοκαιράκι του Θεού. Όμως...

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα Κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή Την ασήμαντη παρουσία μου...

Σε χαμηλωμένο φως που δεν ξέρει την περηφάνια βασιλεύεις εσύ που την ξέρεις. Σε απαλή εγκατάλειψη τραμπαλίζεται το χαμόγελό σου, φρέσκο φύλλο που παίζει με μικρό βοριά. Κι...

Στου δυνατού έρωτος το άκουσμα τρέμε και συγκινήσου σαν αισθητής. Όμως, ευτυχισμένος, θυμήσου πόσα η φαντασία σου σ' έπλασσεν· αυτά πρώτα· κ' έπειτα τ' άλλα -πιο μικρά-...

Που είσαι αγαπημένη; Μήπως σ’ εκείνο το μικρό παράδεισο, να ποτίζεις τα λουλούδια που σε κοιτάνε όπως τα βρέφη το στήθος της μάνας; Ή μήπως στο δωμάτιό σου, όπου...

Ἄνθρωποι ποὺ ταξιδεύουν μόνοι: κατὰ κανόνα σιωπηλοί, πιάνοντας θέση σὲ παράθυρο. Δὲν ἔχουνε ἀποσκευές, δὲν ἔχουνε κανέναν νὰ τοὺς περιμένει.   Συνέχεια κοιτάζουν ἔξω. Ἂν κάποιος τοὺς ρωτήσει ποῦ πηγαίνουνε, μοιάζουν σὰ...

Η συζήτηση στο κρεβάτι θα 'πρεπε να 'ταν απλούστερη Μα να ξαπλώνεις μαζί έχει ρίζες βαθιές: Έμβλημα ειλικρίνειας μεταξύ δυο ανθρώπων. Ωστόσο όλο και περισσότερος χρόνος φεύγει...

Αρχίζω με το σ’αγαπώ και με αυτό σκοπεύω να τελειώσω. Που λες περάσαμε πολλά. Πολλές φορές αυτή η φλόγα της καρδιάς λύγισε απ’ την ορμή των γεγονότων που...

Κι εσύ που ξέρεις από ποίηση κι εγώ που δεν διαβάζω κινδυνεύουμε. Εσύ να χάσεις τα ποιήματα κι εγώ τις αφορμές τους.