Ετικέτα: Το Ποίημα της Ημέρας

Ήθελε να ήταν ζωγράφος για να ζωγραφίζειμόνο τα χέρια της.    

VI   Δέκα βουνά θα βάλω πάνω σου Μην ακουστούν τα κύματα της μουσικής Καθώς τη νύχτα με ανοιχτά παράθυρα Χτενίζεις την Ενάτη των μαλλιών σου.    

Της έγραψε τόσους στίχους, διηγήματα, τραγούδια ακόμα και μυθιστορήματα που μιά νύχτα, γυρεύοντας με πάθος το χλιαρό κορμί της, δεν βρήκε παρά ένα φύλλο χαρτί ανάμεσα στα...

Τραγουδάς κι η φωνή σου μες στον ήλιο το σιτάρι της μέρας ξεσπυρίζει, μιλάν τα πεύκα στη χλωρή του γλώσσα: κελαηδάν τα πουλιά όλα του χειμώνα. Τα υπόγεια...

Πώς να σε πάρει ο ύπνος με τέτοιες μυρουδιές ένα γύρο σου; Θαμμένοι σ’ ένα σπίτι αποστειρωμένο, μέσα σε γάζες και στο οινόπνευμα. Ακουμπισμένοι στο γραμμόφωνο που παίζει τα...

Αγάπη μου, προτιμώ τα τριαντάφυλλα απ’ την πατρίδα· Και πιο πολύ από τη φήμη και την αρετή Μ’ αρέσουν οι μανόλιες. Όσο αυτή η περαστική ζωή δε...

Τα βήματα, τα βήματά σου τα γνώριμα τ’ αγαπημένα που είναι χαμένα. Έχω ποθήσει τη μιλιά σου, τα μάτια σου, τα δυο σου χέρια. Κι έχω διψάσει τα...

Σαν το βαθύ νερό μιλούσε. Οι λέξεις του από ψηλά έσταζαν άγνωστο δάκρυ. Εγώ άκουγα μέσα μου βροχή. Ο Θεός ήταν. Προσευχόταν να μην τον αγνοώ.    

Νύχτωσε στη θάλασσα, νύχτωσε κι εδώ. Νύχτωσε κι έξω από τα μάτια. Και μονάχα στο μαξιλάρι μας αγρυπνά ένα ό ν ε ι ρ ο, που κοιμάται και...

Μ' έκοψαν με χώρισαν στα δυο τη μια πλευρά μου τη μια φτερούγα μου και είμαι μια στάλα αίμα στα χείλη σου ένας αγέρας στα δάχτυλά σου   Δεν...